Rolą opozycji w demokratycznym państwie (przynajmniej w zamyśle) jest monitorowanie rządzącej ekipy. Innymi słowy patrzenie jej na ręce, i poddawanie jej konstruktywnej krytyce. Niestety jak to zwykle bywa teoria swoje, a życie swoje.
Śledząc choćby powierzchownie życie polityczne łatwo zauważyć, iż opozycja zawsze jest na nie w stosunku do działań rządu, niezależnie co ten by uczynił. Bo tak naprawdę zależy jej tylko na przejęciu władzy, i nie jest w jej interesie odgrywanie roli suflera podpowiadającego rządowi, co i gdzie można jeszcze udoskonalić, poprawić. Liczy się tylko przekonanie jak największej rzeszy wyborców, że rząd robi wszystko źle, i że to opozycja ma jedyny słuszny plan na skuteczne gospodarowanie krajem, wystarczy jedynie na nią zagłosować.
Z drugiej klasa sprawująca stery nad krajem też nie jest lepsza – przeważnie bombarduje ewentualne pomysły opozycji, twierdząc, iż są złe i niemożliwe do wprowadzenia. Im też zależy na utrzymaniu władzy, więc w oczach wyborców i też swojego elektoratu muszą prezentować się na nieomylnych i pewnych siebie.
Cechą charakterystyczną demokracji jest moc słowa, i jego wpływ na życie polityczne zarówno obozu rządzącego, jak i opozycji. To słowne gierki, mamienie i czarowanie swojego elektoratu, i próby pozyskania nowego. I tak idea samokontrolującej się i uzupełniającej klasy politycznej po części spaliła na panewce, jest w pewnym sensie utopią.
