„W dniu 14 lutego 1946 roku przeprowadzono na terytorium Polski pierwszy spis ludności i się okazało, że spośród 4 mln Żydów zamieszkujących nasz kraj przed 1939 rokiem jakimś cudem na terytorium naszego kraju w dalszym ciągu znajdowało się ich ponad 3 mln”?.
10 listopada 1945 roku Krajowa Rada Narodowa wydała dekret o zmianie i ustalaniu imion i nazwisk osób przebywających na terytorium Polski Ludowej.
Dekret zezwalał na zmianę imienia i nazwiska m.in. w wypadku posługiwania się w okresie od 1 września 1939 do 9 maja 1945 roku innym nazwiskiem niż rodowe z następujących przyczyn: używania pseudonimu wojskowego w wyniku działalności w organizacjach konspiracyjnych, służby w wojsku po stronie aliantów a także gdy wnioskodawca „używał innego nazwiska celem uchronienia się przed aktami gwałtu najeźdźcy niemieckiego lub jego popleczników”.
W powyższych wypadkach osoby pragnące pozostać przy nazwisku przybranym w czasie okupacji, musiały złożyć odpowiedni wniosek do 31 grudnia 1947 roku, ale z jakichś nieznanych przyczyn okres ten przeciągnięto do końca 1949 roku.
Dekret stwarzał również możliwość zmiany imienia i nazwiska, jeżeli miały one brzmienie niepolskie.
Dekret został zastąpiony ustawą z dnia 15 listopada 1956 roku, w której pozostawiono zapis o zmianie niepolsko brzmiących nazwisk. Odbyło się to w tym samym czasie, kiedy zwolniono z więzienia Władysława Gomułkę a I-wszy sekretarz zjednoczonej już PZPR Edward Ochab ogłosił o rehabilitacji i oczyszczenia Gomułki z zarzutów wrogiej działalności.
Po śmierci Józefa Stalina nastąpiła czystka w KPZR i wielu komunistycznych zbrodniarzy uciekło z ZSRR i szukało schronienia w Polsce i właśnie dla nich po raz drugi umożliwiono zmianę nazwisk w 1956 roku. Po kilku latach odwdzięczyli się oni Gomułce detronizując go z I-wszego sekretarza PZPR i stworzyli w PRL-u państwo syjonistycznego terroru.
Z możliwości zalegalizowania swojej przybranej tożsamości skorzystało wielu Żydów, którzy ukrywali się w czasie wojny „na niemieckich papierach”, ale z jakichś przyczyn nie chcieli wrócić do swoich rodowych nazwisk.
Jest także bardzo prawdopodobne, że pewna grupa hitlerowców, którym nie udało się uciec po wojnie, została wyłapana przez organa milicji tłumaczyło się tym, iż są prześladowanymi Żydami chcącymi zamieszkać w Polsce.
Wielu Polaków myli się myśląc, że Żydzi wstydzili się swoich nazwisk i dlatego je zmieniali a powód ich działania był bardzo prosty.
Blisko 3 mln polskich Żydów zmieniło swoje rodowe nazwiska na polsko brzmiące, ponieważ rachunek przedstawiony przez Alberta Einsteina musiał się zgadzać.
W 1989 r. Światowa Organizacja Żydów (JWO) była tak bardzo zaniepokojona, że owe "Zagłady" niszczące FAKTY mogły być opublikowane i zażądali od polskiego Papieża Jana Pawła II aby wpłynął na Rząd Polski, aby nie otwierać państwa Archiwum.
Jan Paweł II wkrótce wydał oświadczenie, nazwane "antysemickim", aby opublikować nazwiska 2,6 miliona Żydów, którzy w latach 1944-1969 zmienili nazwiska na polskie, oto link; (Http://www.sztetl.org.pl/pl/term/493. po ... mnie-zmień /"
lub
https://forum.codoh.com/viewtopic.php?t=10219
Do tej pory nie mogę zrozumieć, jak mój kraj po wojnie liczący 24 miliony mieszkańców w 1970 roku liczyło 14 milionów ludzi więcej, po czym ta eksplozja populacyjna nagle zatrzymała się, pozostając stabilna aż do tej pory. Po wojnie pojawił się potężny afrodyzjak, który doprowadził do narodzin X-milionów nowych obywateli polskich, chociaż miliony osób nadal umierały, a sklepy w tym czasie sprzedawały tylko musztardę i ocet.
