Płeć a pragmatyka traumy

Mężczyźni przez większość swego życia trwają w cichej desperacji.

Zanim przyswoiłam sens - przeleciałam myślą wiele historii męskich...i aż mnie uderzyła prawdziwość tej tezy.

Desperacji, bo mają wiele..ale nie czują się szczęśliwi.

Desperacji, bo mają niewiele i czują się nieszczęśliwi.

Cichej desperacji - bo najczęściej nie mają komu o niej powiedzieć.

Cichej, bo przez lata nie wiedzą, że są w jej okowach.

Cichej..bo boją się werbalizować, by to nie stało się jarzmem nazwanym.
Rani kołonierzyk męską szyję,  męskie palce zaciskają się na materii kierownicy.
W ciszy.
Bo w nie-ciszy wszystko jest przecież OK.
Chwile kobiecej desperacji spływają z jej łzami.
Takie chwile wietrzeją w kobiecym dialogu, nawet gdy nikt nie słucha.

Mężczyzna ma trudniej.
Wypływa pewnego dnia łodzią do wyspy, na której nie czuje desperacji.
Wypływa, choć wciąż w swym statycznym życiu. Wciąż te same drzwi, to samo łóżko, ten sam stół - ale jego czasem tam nie ma, choć niby jest.

Mężczyzna czuje, że poczucie braku pełni niejako kompromituje jego męskość. Bo to on gladiator swego życia jest odpowiedzialny za jakość, a tu poszczerbiony kubek codziennej kawy.

Ale mężczyzna nie wie, że brzeg kubka nie tylko od niego zależy.
Mężczyzna nie wie, że przyznanie się choćby przed samym sobą  - iż nie do końca jest Ok, to akt ogromnej odwagi i siły.
Mężczyzna częściej odwróci twarz od RTG swego życia.
Skarci siebie, że to nie testosteronowe..dotknąć siebie.

Roberta Bly: Kiedy mężczyzna wpada w posępny nastrój, staje sie bierny wobec tego co go boli.