Teoria strun. Trzewia przypadku?

Nie ma czegoś takiego jak przypadek. Cóż to bowiem jest przypadek? To tylko usprawiedliwienie tego, czego nie jesteśmy w stanie zrozumieć.  Wiesław Myśliwski

Nie sięgnęłabym do Teorii strun - gdyby nie...przypadek.

Paradoks - bo owa teoria osadza się na negacji czegoś takiego jak przypadek.

Zanim jednak - mała dygresja - konieczna dla dalszych rozważań.

Był taki film... 21 grams.

Na skutek pewnego wypadku przecinają się ścieżki trojga bohaterów: Paula, Jacka i Christiany. Ich relacje są nasycone uczuciami o niezwykle wysokiej temperaturze od przyjaźni i miłości po obsesję i nienawiść.

Tytuł filmu legendarnych już twórców "Amores Perros" to różnica pomiędzy ciężarem ciała człowieka przed i tuż po śmierci. Wielu ludzi uważa, iż ta różnica - tytułowe 21 gramów - to ciężar... duszy.

Iñárritu jest reżyserem, który lubi widza wciągać, frapować, angażować. Swoją widownię traktuje niemalże jak wspólnika, swego rodzaju współautora filmu. Jest ostatnim ogniwem procesu twórczego.

Czy naszym życiem rządzi przypadek?

Czy punkt po punkcie, minuta po minucie realizuje się według jakiegoś, z góry założonego, planu? Czym jest szczęście?

Tak, jak je widzi meksykański reżyser, czymś bardzo kruchym; zamkiem z piasku. Wystarczy najlżejszy podmuch wiatru i wszystko, skrzętnie wznoszona budowla, rozsypuje się w drobny mak, nie pozostawiając po sobie śladu. Jaką rolę w naszym życiu spełnia ból i cierpienie? Czy można je wyeliminować? Czy może są czymś niezbędnym, czymś, co pomaga nam osiągnąć pełnię człowieczeństwa?Agnieszka Duda

Dlaczego wybrałam ten film, by zilustrować Teorię strun?

Bo w fabule głównym bohaterem jest przypadek.

Kolejne wydarzenia łączą losy ludzi, którzy bez zdarzeń progowych - też w postaci śmierci - nigdy by się nie poznali.

Cały smaczek polega na tym, że iloczyn ich życia nie dokonuje się w sposób prosty, przewidywalny, do końca zrozumiały.

W innym miejscu ktoś wyjaśnia logikę zdarzeń  nielogicznych - właśnie Teorią Strun.

Teoria strun – potencjalna teoria wszystkiego, przewidująca istnienie strun wielkości 10-31 metrów, z których składają się cząstki elementarne. Spośród wszystkich znanych potencjalnych teorii wszystkiego teoria strun jest najbardziej prawdopodobna. Obecnie trwają próby doświadczalnego sprawdzenia tej teorii.

Teoria strun przewiduje, że przestrzeń, w której żyjemy, ma co najmniej 10 wymiarów, przy czym trzy wymiary przestrzenne oraz czas są wymiarami otwartymi, natomiast pozostałe wymiary są zakrzywione do rozmiarów subatomowych.

Teoria strun nie ma do tej pory dowodów na swą słuszność. Wielu naukowców zarzuca jej brak potwierdzających ją doświadczeń.

Philip Anderson twierdzi, że teoria ta jest "pierwsza od setek lat nauką, która uprawiana jest w sposób przed-bacoński, bez żadnej odpowiedniej procedury eksperymentalnej.

Sheldon Lee Glashow twierdzi natomiast ironicznie, że teoria ta jest "absolutnie bezpieczna", jako że nie ma jakiegokolwiek sposobu by ją zweryfikować i ewentualnie obalić.

Nie mam aspiracji, by nadawać teorii znamiona prawdy objawionej.

Bardziej traktuję ją jako fitness dla umysłu, by pójść niestereotypowym traktem myśli, by dokonać próby zrozumienia - bez finalnego...zrozumienia. To jednak nie jest jałowe.

Michio Kaku próbował wyjaśnić strukturę Wszechświata z perspektywy teorii superstrun w następujący sposób:

Struna heterotyczna jest zamkniętą struną z dwoma typami drgań, zgodnie i przeciwnie do kierunku ruchu wskazówek zegara, które są traktowane oddzielnie.

Drgania zgodne z kierunkiem ruchu wskazówek zegara odbywają się w dziesięciowymiarowej przestrzeni, natomiast drgania w przeciwnym kierunku wypełniają dwudziestosześciowymiarową przestrzeń, w której szesnaście wymiarów uległo kompaktyfikacji (w oryginalnej, pięciowymiarowej przestrzeni Kaluzy piąty wymiar był skompaktyfikowany przez zwinięcie do okręgu).

Najprościej ujmując - rzekomo nie ma przypadków.

Najbardziej dla nas zaskakujące wydarzenia, spotkania mają swój ukryty generator, logikę, sens - tylko, że my nie jesteśmy tego świadomi.

Rozgrywa się to wszystko nie na zasadzie planu a priori - a bliższy tu jest syndrom domina.

Jeden bodziec, decyzja, wydarzenie - uwalnia energię, która trąca struny pozornie niepowiązane.

Trajektoria energii wyzwolonej trafia w najdziwniejsze miejsca, osoby etc.

Przychodzi mi na myśl także cykl filmowy "Oszukać przeznaczenie".

Skrótowo można określić, że bohaterowie którzy uniknęli śmierci -  chcą uciec przed energią struny - ale ona i tak dopada.

Przypadków nie ma; to, co jawi się nam jako ślepy traf, pochodzi właśnie z najgłębszych źródeł.  Friedrich Schiller

Zakładając, że owe struny energetyczne istnieją - owa teoria przedziwnie podkreśla podmiotowość człowieka.

Nie w sposób bezpośredni, nie w sposób oczywisty - ale jednak.

Dana nam od Boga wolna wola, decyzyjność - którą realizujemy mądrze lub bardzo niemądrze, staje się bodźcem z potencjałem energetycznym.

Jeśli przyrównać Teorię strun do orkiestry symfonicznej - rezonans kolejnych instrumentów ożywionych decyzją dotyku - tworzy większą całość.

Ktoś niemuzykalny usłyszy jedynie linię melodyczną.

Muzykalny - wyłuska nie tylko każdy intrument, ale wskaże też odejście od zapisu partytury.

W rezultacie to co wydaje nam się chaosem - jawi się jako twarda konsekwencja.

Tak jakby przypadek zbadać rezonansem magnetycznym.

A uzyskane kolejne obrazy skanu eksplikują architekturę przypadku.

Bodziec rodzi energię - ale jej kierunek nie jest oczywisty.

Dlatego nasze zdziwienia, iluminacje, bezradność czy nagłe wyjście z sytuacji, choć drogi ewakuacyjnej nikt nie przewidział.

Jak jest faktycznie?

Nie wiem.

Przypadek jest być może pseudonimem Boga, gdy on odmawia podpisu.  Romuald Sonnenschein

Dla mnie, nawet jeśli Teoria stron ma rację bytu - jest mało poznanym instrumentem Szefa w niebiesiach.

Tu, z polskim tłumaczeniem - wprowadzenie do Teorii strun.