Jedną z książek, które najbardziej wpłynęły na moje postrzeganie społeczeństwa było „Polactwo” Rafała Ziemkiewicza. O tytułowym zjawisku przypomina mi ostatnio zachowanie niektórych internetowych frustratów.
Niedawno w Madrycie odbyło się pożegnanie Jerzego Dudka, który jako jedyny Polak dostąpił zaszczytu gry w Realu. Były golkiper m.in. Feyenoordu Rotterdam i Liverpoolu po odejściu z tego drugiego klubu (wygrał z nim Ligę Mistrzów w 2005 r.), na 4 lata odsunął się w cień (i to nie byle jaki, bo został zmiennikiem najlepszego bramkarza ostatnich lat – Ikera Casillasa). Co wydaje się zrozumiałe, jeżeli weźmiemy pod uwagę wiek w którym Dudek zasilił szeregi "galaktycznych" – 34 lata. Zawodnicy i ludzie orientujący się w realiach piłki nożnej uznali to za powolną, ale zasłużoną drogę na piłkarską emeryturę.
To, co naturalne dla ekspertów niewybaczalnym okazało się dla etatowych, internetowych „znawców”. Przez ostatnie 4 lata, niemal na każdej stronie można było znaleźć docinki pod adresem Dudka, określające go mianem „etatowego ławkowego”, „najlepiej opłacanego kibica”, itp. Spotkałem się również z sytuacją, że zagraniczni internauci umieszczali na serwisie You Tube filmiki z najbardziej spektakularnymi momentami w jego karierze, podczas gdy rodacy wielokrotnego reprezentanta Polski z dziką radością wrzucali materiały z „kiksami” legendarnego bramkarza, zaopatrzonymi w chamskie komentarze.
Gdy nadszedł czas pożegnania „Dudiego” z Realem Madryt, koledzy z drużyny urządzili mu iście królewskie pożegnanie, formując szpaler o którym było głośno w całej Europie. Również władze klubu godnie uczciły Polaka - wręczając mu statuetkę i proponując pracę szkoleniową w drużynie. Hiszpanie bardziej docenili klasę zawodnika, niż jego rodacy.
Z czymś podobnym mamy do czynienia w przypadku innego, być może mniej utytułowanego zawodnika - Emmanuela Olisadebe, dzięki którego skuteczności awansowaliśmy w 2002 r. na Mundial po 16 latach przerwy. Czarnoskóry piłkarz, rodem z Nigerii, po kilku latach gry na boiskach Grecji, Cypru, Anglii i Chin, postanowił wrócić na stare śmieci i przebywa obecnie na testach w Lechii Gdańsk. Chociaż liga Państwa Środka do najmocniejszych na świecie nie należy, to skuteczność „Oliego” nadal mogła robić wrażenie. Nic to – rodzimi „znawcy futbolu” już zastanawiają się nad jego przydatnością, przy okazji szydząc z niegdyś czołowego snajpera naszej reprezentacji. Zupełnie tak, jakby wyjazd do Korei polska kadra otrzymała „za free”. Skąd ten brak szacunku? Oczywiście część z nich zasłania się niechęcią napastnika do przyjeżdżania na zgrupowania kadry. Dziwne tylko, że bardziej litościwi okazali się dla innego byłego reprezentanta – Romana Koseckiego, który kiedyś w złości rzucił na ziemię biało-czerwoną koszulkę z orzełkiem. Ba, nawet wybrali go dwukrotnie posłem (z listy Platformy Obywatelskiej).
Cóż, jak widać, przy ocenianie piłkarza nie decyduje stosunek do kadry, ale kolor skóry…
„Wiwat Polonia, frustrata”, jak śpiewał lider zespołu Strachy na Lachy, Krzysztof „Grabaż" Grabowski. Wygląda na to, że najbardziej przeszkadzają nam ludzie, którym wypadałoby powiedzieć po prostu „Dziękuję”. Pozostaje tylko postawić pytanie: jak mamy być szanowni przez inne narody, skoro chcemy utopić się nawzajem w łyżce wody?
Czasem, obserwując wspomniane zachowania, mam przed oczami Ziemkiewiczowskiego chamusia „w gumofilcach, podkoszulku i beretce, jak z satyrycznych rysunków Krauzego”, który „stał się polskim bożkiem i wyrocznią”. Szkoda, że chamusia możemy dostrzec coraz częściej w każdym z nas, a wszelka jego krytyka jest stygmatyzowana przejawem „pogardy dla zwykłych ludzi” (swego czasu podobny zarzut poczynił wobec Ziemkiewicza pewien wysoki wzrostem były minister, obecnie czyniący umizgi względem PO).
Wiwat Polonia, frustrata, wiwat dąs psychopata…
Aleksander Majewski
Felieton ukazał się na portalu Fronda.pl
Inne tematy w dziale Rozmaitości
