czekając na Malutką
czekając na Malutką
Mida Mida
499
BLOG

Lekcje pokory i ostatnie dni wielkiego oczekiwania

Mida Mida Osobiste Obserwuj temat Obserwuj notkę 10

Te ostatnie dni są już bardzo męczące. Dotychczas przeżywałam dni "parzyste i nieparzyste", teraz mam wrażenie, że dostały mi się już tylko te nieparzyste. W domu tyle do zrobienia, a ja nie mam na nic sił. Męczy mnie nawet siedzenie. Męczy mnie czytanie. Męczy mnie spanie (bo mam tak nerwowe sny...). Właściwie nie mam na co narzekać: opuchlizna ze stóp mi zeszła. Jak akurat nie zaczną mi nogi drętwieć (a ostatnio także dłonie), to właściwie nie mam żadnych kłopotliwych ciążowych objawów. Dzidzia się cały czas dziarsko rusza, chociaż ostatnio mam wrażenie, że postanowiła wyskoczyć mi przez gardło. Zsunęła się w dół, uznała, że jej tam mało wygodnie i wróciła na górę... Tak to przynajmniej odczuwam, bo nie mam prawie w ogóle powierzchni płuc do dyspozycji. Żołądek też ma niewiele miejsca i chodzę ciągle głodna. A jak wreszcie mogę się najeść, to potem ciężko to odpokutowuję - miejsce dotąd przynależne jelitom też zostało zajęte. I już ;).

Z drugiej strony nie przybyło mi zbyt dużo i to jest pocieszające (od początku ciąży i ja, i doktor i bliscy - przyznajcie, że tak było - baliśmy się, że zamienię się w małego wieloryba). Tymczasem wszystko rozwija się harmonijnie i przepisowo, a ja nie przybyłam więcej niż 10 kg. Na całą ciążę. Przy tym mam wrażenie, że dzidzia jest z tych dużych i naprawdę co urosło, to jej sprawka ;).

Do terminu wyliczonego według lekarskich magicznych metod został tydzień.

Dom może nie jest do końca przygotowany i uporządkowany, ale przynajmniej wszystko co trzeba zostało załatwione. Kołyska stoi, złożona i gotowa, wraz ze specjalnym dzidziusiowym kocykiem, który sama wydziergałam (i jest to mój osobisty powód do dumy. Pierwsza szydełkowa robótka w życiu!). Regał na rzeczy córeczki złożony, powoli uzupełniany zestawem niezbędnych artefaktów.  Pieluchy są, chusteczki mokre są, kremiki są. Wanienka kupiona. Zestaw specyfików do pielęgnacji i dzidzi, i mnie, także przygotowany. Torby szpitalne spakowane (choć bez przerwy mam wrażenie, że o czymś ważnym zapomniałam...). Umowa z położną podpisana. Szkoła rodzenia odbyta w całości. Wózek wstępnie przygotowany, bo przecież nie będzie potrzebny od razu, fotelik samochodowy kupiony.

Ubranka w szufladzie uprane, uprasowane, posegregowane na rozmiary, ułożone.
Z ubrankami to w ogóle jest numer nie z tej ziemi: kupiliśmy z mężem jedno opakowanie bodziaków (5 sztuk) i jeden zestaw body+sukieneczka+spodenki. A moja córka ma już teraz więcej ubrań niż ja :D. Dostałam tyle rzeczy od siostry, przyjaciółki, szwagierek, znajomych - i z Warszawy i z Gdańska - że teraz to już chyba naprawdę mam wszystko... To znaczy, córeczka ma wszystko, czego będzie potrzebować. I dużo więcej ;). Z resztą nie tylko ubranek. Samych kocyków ma cztery. Najmniej mamy zabawek - i bardzo dobrze. Nasze minimalne mieszkanko naprawdę więcej póki co nie pomieści. I tylko nie wiem, co sugerować jako prezent dla Malutkiej wszystkim ciotkom, babciom i kuzynkom, bo naprawdę... ;)

* * *

O porodzie starałam się nie myśleć.

Ale zbliża się wielkimi krokami, nie da się tego zmienić, dzidzia w środku przestanie się mieścić i będzie chciała wyjrzeć na zewnątrz, trzeba jej w tym pomóc. Dużo było o tym mowy podczas Szkoły Rodzenia i na spotkaniu z położną. Trudno jest się nie bać. Poszłam za udzieloną mi radą i napisałam list do córeczki, w którym wypisałam obawy... oraz wszelkie nadzieje związane z jej przyjściem na ten świat. Trochę pomogło. Ale najważniejsze okazały się dla mnie dwa krótkie zdania, które Irena Chołuj zamieściła w swojej książce "Urodzić razem i naturalnie" - już w samym wstępie:
"Wciąż marzę o tym, by kobiety mogły rodzić zgodnie z fizjologią rodzenia i by wszystkie położne dostosowywały się do tej fizjologii i do rzeczywistych potrzeb swoich rodzących. Moim marzeniem jest też, by kobiety uwierzyły, że mogą rodzić samodzielnie, że naprawdę potrafią".

Pierwszego się nie bałam, bo starannie przemyśleliśmy z mężem wybór szpitala i przyjrzeliśmy się tam wszystkiemu, czemu się da. Ale w to drugie zdanie w ogóle nie wierzyłam. To w końcu moja pierwsza ciąża. Niby skąd mam wiedzieć jak rodzić? Dotąd tego nie robiłam. A pani Irena przekonuje, że ja to wiem. Że to jest wpisane w organizm, który sobie poradzi, jeśli tylko dać mu szansę i nie utrudniać zbędnymi zabiegami i stresem. To jedno krótkie zdanie pomogło mi odzyskać równowagę. I teraz z dzidzią spokojnie czekamy na moment, który ona wybierze, a ja zaobserwuję. Oczywiście na tyle spokojnie, na ile pozwala zmęczenie i nieco rozchwiany nastrój. Nie wiem, co bym w tym wszystkim zrobiła bez mojego Męża, który jest moją podporą, równowagą, rozsądkiem, pamięcią, no i w ogóle najukochańszym człowiekiem na ziemi. Lepszego dostać nie mogłam :). Nie wyobrażam sobie przeżywania tego czasu samotnie. To byłby prawdziwy koszmar. Teraz i tak jest trudno, ale widzę, jak bardzo Mąż mi pomaga i ile robi, przy nas i dla nas. A potem, wiadomo, będzie tylko trudniej, będziemy się wszystkiego musieli nauczyć i odnaleźć w życiu z Malutką. Ale tego się nie boimy, na to bardzo czekamy :).

* * *

Tyle już napisałam, a wciąż nie dotarłam do wątków, które mnie zainspirowały do napisania tej notki. Chciałam tak naprawdę opisać, czego mnie ciąża nauczyła: co było dla mnie nowe i zmusiło do zaakceptowania, że jest jak jest, i już.

Po pierwsze, bycie w ciąży nauczyło mnie dbać o siebie. W końcu dotarło do mnie, że muszę spać, nawet w ciągu dnia (czego wcześniej bardzo nie lubiłam i prędzej chodziłam z "oczami na zapałki", niż się położyłam. Kiepsko się czułam po takim podzieleniu dnia przez sen w jego środku. W ciąży okazało się to konieczne). I już.

Nauczyłam się, że jak organizm mówi, że mam się położyć, to się kładę, że mam siedzieć - to siadam i nie dyskutuję. Bo inaczej sam mnie położy lub posadzi, nie patrząc na to, czy akurat mam pod ręką krzesło (zdarzyło mi się raz w przepełnionym tramwaju siedzieć na schodkach przed drzwiami).

Te stany fizyczne bardzo uczą pokory. Jak to ktoś ujął, w czasach, które wpychają nam do głowy, że wszystko od ciebie zależy, a ze swoim ciałem zrobisz co zechcesz - potrzeba tylko samozaparcia, konsekwencji, ćwiczeń, diety - w ciąży kobieta zaczyna rozumieć, że to guzik prawda. To raczej ciało przestaje do niej należeć i robi z nią, co chce. I trzeba to przyjąć. Trzeba wyjąć z tylnej części ciała ten motorek, który wciąż popędza do robienia kolejnych rzeczy i nauczyć się odpoczywać. Wydaje mi się ta nauka bardzo cenną.

Ale dbanie o siebie dotyczy też strojów i wyglądu. Otóż, będąc w ciąży poczułam się po raz pierwszy od lat, przez cały czas, a nie chwilowo, dobrze sama ze sobą. Brzuch mi rósł, ale tym razem był w tym sens, a nie tylko poczucie porażki. No i okazało się, że rósł tylko na tyle, ile dzidzia potrzebowała, bez zbędnych dodatkowych kilogramów. Przez te ostatnie 9 miesięcy czułam się dobrze i według wielu wyglądałam dobrze. Oczywiście swoje przypadłości ciążowe mam, ale mąż mnie akceptuje razem z nimi i jakoś się z tym pogodziłam. Za to kupiłam kilka ładnych ciuchów, bo były ważne rodzinne okazje, a moje kiecki okazały się, co oczywiste, za małe :). Podobnie z butami. Nigdy nie umiałam za bardzo wydawać pieniędzy na siebie, no i teraz, gdy dzidzia się szykuje do wielkiego skoku, też na liście priorytetów miałam jej potrzeby. Aż dotarło do mnie, że muszę zadbać też o mnie w tej dynamicznej sytuacji. I już.

Nauczyłam się obserwować swój organizm i podążać za jego potrzebami. Unikać tego, co mu przeszkadza, dostarczać to, co potrzebne. Także w kategorii artykułów spożywczych. A to nie było łatwe, ponieważ dużo się w moim podejściu do jedzenia zmieniło. Przestałam móc jeść to, co zawsze lubiłam. Zaczęłam sięgać po to, co wcześniej mnie nie zachęcało. Nauczyłam się mieć zawsze przy sobie batonik czy cukierka i kilka razy uratowało mnie to w sytuacji, kiedy czułam, że zaraz się przewrócę. Wodę nosiłam przy sobie już wcześniej, teraz tylko bardzo mi to przyzwyczajenie ułatwiło życie. W domu postawiłam przy łóżku szklankę z plastrem cytryny - co za genialny sposób, można wziąć łyka za każdym razem, gdy się w nocy wstaje. Bez względu ile potem biegania do toalety, pić trzeba. I już.

To też jest wątek, który uczy pokory w ciąży. Ciągłe wycieczki do łazienki. I już. W nocy trzeba wstawać 3-4 razy. I czasem pójdzie łatwo, sprawnie, a czasem trzeba się namęczyć. Tak po prostu jest...

Ostatnia rzecz, o której chciałam wspomnieć, przynajmniej teraz - bo przykłady tych ciążowych przeżyć można by mnożyć w nieskończoność - to konieczność biegania na badania raz w miesiącu, ciągłe pobieranie krwi (którego bardzo nie lubię), odbywanie wizyt lekarskich, a potem branie wszystkich potrzebnych w danym momencie leków i suplementów, witamin i mikroelementów. W pewnym momencie doszłam do niesamowitej liczby 12 pastylek i dwóch maści i jeszcze dawki suplementu w płynie na dobę. Ufff. I jeszcze trzeba rozplanować, co brać z czym, a czego nie łączyć, bo się wzajemnie wypłukuje z organizmu. Istne szaleństwo. Ale chyba ma sens, bo przy mojej chorobie autoimmunologicznej udało się utrzymywać dobre wyniki, a dzidzia wydaje się w sam raz odżywiona - nie przejedzona ani niedokarmiona. Wszystko dobrze.

No i teraz byle ten stan się utrzymał. A potem oby wszystko dobrze szło. Snów o szalonym porodzie miałam już kilka. Został tydzień... Chyba że Malutka okaże się spóźnialską, wtedy wpisałaby się w rodzinne tradycje ;).

* * *

Ciąża jest naprawdę odmiennym stanem. Zmienia się wszystko i z dnia na dzień coraz mniej siebie poznajesz. Ale wraz z mijającym czasem myśl o tym małym Życiu wewnątrz, które jest tak bardzo oddzielne i tak bardzo niezwykłe, jakoś się do świadomości dobija. Mój Mąż lubi podkreślać, że jestem dzielna, nosząc w sobie Malutką i że bardzo jest mi za to wdzięczny. Ja czasem mam wrażenie, że po prostu nie mam innego wyjścia. A czasem trochę dociera do mnie wspaniałość tej wielkiej tajemnicy i wielki zaszczyt udziału w dziele tworzenia Nowego Życia.

To ostatnie dni. Czekamy, Córeczko. A potem, kiedy będziemy już oddzielone, nadal pozostanie żywa nasza więź. Za to będziesz mogła nie tylko słyszeć, ale i zobaczyć i mnie i tatę. Będzie fajnie :D. Przybywaj...

Mida
O mnie Mida

30-latka z rodziny wielodzietnej, z otwartym umysłem i sercem, magister Nauk o rodzinie z licencjatem z jęz. niemieckiego. Żona, matka córeczki. Mam stały światopogląd i konserwatywne zasady. Interesuję się pisaniem różnych dziwnych rzeczy, w tym pamiętnika, wierszy, piosenek i opowiadań; uwielbiam rysować i śpiewać. Od nostalgii ratuje mnie wrodzony rozsądek i poczucie humoru. Kontakt: na FB do wyszukania też pod nickiem by Katrine *** My jesteśmy prawdziwe damy, bo przy jedzeniu nie mlaskamy, grzecznie dygamy i się słuchamy mamy Nic nie wiemy, nic nie znamy za to ładnie wyglądamy Kiedy trzeba zrobić dyg My zrobimy go jak nikt Na sukienkach żadnej plamy Przy jedzeniu nie mlaskamy Dama z damą, ty i ja Mama z nas pociechę ma Dama mamie nie nakłamie Wierszyk powie, zna na pamięć Dama grzeczna jest jak nikt No i pięknie robi dyg *** Zielono mam w głowie i fiołki w niej kwitną Na klombach mych myśli sadzone za młodu Pod słońcem, co dało mi duszę błękitną I które mi świeci bez trosk i zachodu. Obnoszę po ludziach mój śmiech i bukiety Rozdaję wokoło i jestem radosną Wichurą zachwytu i szczęścia poety, Co zamiast człowiekiem, powinien być wiosną. (Kazimierz Wierzyński) *** Każdy twój wyrok przyjmę twardy Przed mocą twoją się ukorzę Ale chroń mnie Panie od pogardy Od nienawiści strzeż mnie Boże Wszak tyś jest niezmierzone dobro Którego nie wyrażą słowa Więc mnie od nienawiści obroń I od pogardy mnie zachowaj Co postanowisz niech się ziści Niechaj się wola twoja stanie Ale zbaw mnie od nienawiści Ocal mnie od pogardy Panie (N. Tenenbaum, J. Kaczmarski "Modlitwa o wschodzie słońca") *** Śnić sen, najpiękniejszy ze snów, Iść w bój, w imię cierpień i krzywd I nieść ciężar swój ponad siły, Iść tam, gdzie nie dotarłby nikt. To nic, że mocniejszy jest wróg, Że twierdz obległ setki i miast, Lecz bić, bić się aż do mogiły. Iść wciąż, aby sięgnąć do gwiazd To jest mój cel - dosięgnąć chcę gwiazd, Choć tak beznadziejnie daleki ich blask. By zdobyć swój cel i do piekła bym mógł Pod sztandarem swym iść, Gdyby chciał w tym dopomóc mi Bóg! Właśnie to posłannictwa jest sens, Więc ślubuję tu dziś Mężnym być i nie skalać się łzą, Gdy na śmierć przyjdzie iść. I nasz świat lepszy stanie się, niż Dawniej był, nim rycerski swój kask Wdział i ten, co ślubował niezłomnie Wciąż iść, aby sięgnąć do gwiazd! The Impossible Dream, Joe Darion THE VERY BEST OF Bajka. Co się wydarzyło pod sklepem z lampami - bajka dziewczynce Kasi i dżinie Flinie Coś głupiego (o studiach) - o wierze w siebie O III urodzinach Salonu24 Sierotka Mida na wakacjach - o wakacyjnych wojażach Bajka wakacyjna - o elfach Walcząc w słusznej sprawie - o moich poglądach Przypomina Ciebie mi... Część 5. Pola, las i droga Niejasne bajdurzenie o dorosłości Matura. Krótkie studium poznawcze Pasja odkrywania - wspomnienia z dzieciństwa Wierszyk. Dla odmiany - o królewnie Przypomina Ciebie mi... Część 4. Wiatr O moim pisaniu - właśnie Naiwna. Głupia - o zaufaniu Przypomina Ciebie mi... Część 2. Osiemnastka Przypomina Ciebie mi... Część 1. Dom. Rodzina Urok staroci - tylko koni żal... - o domu na wsi. Wspomnienia Dni Powstania - Warszawa 1944 - o wystawie Kraków inaczej - o wyprawie do Krakowa "Tam skarb Twój..." - o domu na wsi. Przyjazd Oto właśnie ta Noc - o Passze Historia pewnego cudu - o moich narodzinach Okruchy życia - o mnie Starsza Siostra - o siostrze :) Uwielbiam wiatr w każdej postaci - o wietrze. Wiersz Pamiętnik - po co to właściwie? - o pamiętniku Zagiąć psora - o nauczycielach Zwykła ludzka życzliwość - o ludziach

Nowości od blogera

Komentarze

Inne tematy w dziale Rozmaitości