Od jakiegoś czasu toczy się dyskusja na europejskich salonach czy pomagać uchodźcom z Afryki Północnej przeprawiającym się na tratwach do UE? Czy kolejne kraje mają przyjmować do siebie wyznawców Mahometa? Dawać im socjal, pracę, dach nad głową i zapomogi? Gdzie podziała się solidarność krajów, które nie chcą „solidarnie” wspomóc biedne Włochy i Hiszpanię. Na ten temat powiedziano już wiele i tylko bym się powtarzała.
Ale na niwie wywiadu prof. Zielonki w Polityce poszukałam w Internecie relacji z egzekucji. Filmy bez cenzury, gdzie widać strach w ochach biednych ofiar, dziką rządzę mordu w ochach oprawców, gdzie widać krew i słychać płacz. Mówią, że nie wolną oglądać tych filmów, bo tym samym wspomaga się Państwo Islamskie. Ale uważam, że nie powinno się tych filmów cenzurować, chociaż na pewno ranią rodziny ofiar i po części znieważają zwłoki. Uważam jednak, że powinniśmy móc oglądać takie sceny. Nie dla jakiejś pokrętnej rozkoszy oglądania filmów grozy (tym bardziej scen autentycznych, a nie rekonstrukcji), ale dlatego, że te filmy pokazują prawdziwy obraz świata islamskiego. Świata, który za oknem mają już Francuzi, niedługo będą mieć Brytyjczycy i bracia Niemcy, a w dalszej perspektywie być może i Polska. Wszelka gadka o tolerancji nic mnie nie obchodzi, gdy widzę 10-latka strzelającego w głowę „niewiernym”. Nie obchodzą mnie tysiące ginących na morzu, gdy widzę jak garstka fanatyków obwija wokół szyi swoich ofiar materiały wybuchowe, które następnie detonuje i robi zbliżenia odciętych (czy odpadniętych) głów. Mam gdzieś humanitaryzm obserwując twarze nieżywych ludzi, których właśnie wyciągnięto z wody, po uprzednim utopieniu, jak z ich ust wypływa piana, woda i krew. Oglądając jak topi się ciało podpalonego człowieka, zamkniętego w klatce, jak pada na kolana przygnieciony bólem. Z jakim bestialstwem odcina się głowy maczetami, podnosząc je następnie w geście zwycięstwa. Na opis tych scen i tych ludzi brakuje słów. Bestialstwo i nienawiści jaką do nich czujemy są chyba najłagodniejszymi z określeń.
Oczywiście Ci, którzy uciekają tratwami przed Morze Śródziemne teoretycznie uciekają przed ISIS, tyle tylko, że to bardzo wygodne tłumaczenie. Ale niezgodne z prawdą. Ci ludzie, nasiąknięci kultura przemocy nie znają innego języka rozwiązywania konfliktów jak przemoc. Dał temu najlepszy dowód niedawny zamach na francuskich dziennikarzy, do których strzelali nie członkowie ISIS, tylko obywatele francuscy, którym państwo zapewniło opiekę, dawało możliwości rozwoju i bezpiecznego życia. Kultura europejska nauczyła się rozstrzygać spory na sali sądowej. Nawet w arcykatolickiej Polsce i arcyprawosławnej Rosji za znieważanie symboli religijnych można mieć proces, dostać grzywnę, nawet wyrok więzienia, ale żaden chrześcijanin nie bierze karabinu, nie obwija się dynamitem i nie wymierza sprawiedliwości samemu. A gdyby nawet tak zrobił, to spadłoby na niego masowe potępienie, a nie powszechne uznanie i radość, jak w świecie arabskim po zamachach np. na WTC. Dlatego też dziwie się gremialnemu potępieniu Ewy Kopacz, która zadeklarowała przyjęcie do Polski chrześcijan. Kuło, poprawnie politycznych dziennikarzy słowo „chrześcijan”, bo wyszło mało tolerancyjnie. Tymczasem chrześcijanin to jedyna kategoria człowieka, któremu należy ewentualnie pomóc w tamtejszym konflikcie i to też ostrożnie, bo farbowanych chrześcijan niemało.
Wracając jednak do filmów. Zanim zaczniemy pomagać i wzywać do solidarności obejrzyjmy egzekucje bez cenzury i wtedy odpowiedzmy sobie na pytanie: Czy na prawdę chcę pomóc? Jeżeli odpowiedź będzie pozytywna to w porządku. Pomagaj…pomóżmy. Nawiązując do słów z Seksmisji – będziemy już jednak wiedzieli komu pomagamy.
