Saldo Komorowskiego - może by Nobla na zachętę?

Kiedy po raz pierwszy zatrudniałem się w Irlandii mój pracodawca wiedząc, że „wczoraj przyjechałem z Polski” zapytał, czy mam dość kasy, żeby dotrwać do pierwszej wypłaty (płaci się tu tygodniówki). Bo jeśli nie, to on po dwóch dniach wypłaci mi zaliczkę żebym się wtrybił i się nie martwił, bo to w życiu różnie jest i on to wie. Pamiętam jak bardzo mi smakowały te pierwsze banknoty; takie niby już zarobione na miejscu, a nie ta obłędna krwawica, za którą w polskim kantorze płaciło się złotówkami i przywiozło tutaj „na rozruch”.

Pamiętam, jak było mi przyjemnie. Zawsze zresztą jest przyjemnie, jak się dostanie coś zaliczkowo. A szczególnie już wtedy, kiedy się o to coś nie wnioskuje i tego się nie oczekuje.

Przyjemnie musiało być również takiemu prezydentowi USA kiedy dowiedział się, że właśnie skarmił pokojowego Nobla. Też tak „na rozruch”. Miły to gest, nieprawdaż? Siedzi człowiek w fotelu z rękami za głową, w okno się patrzy na czworonogi i skrzydlate, a tu wchodzi sekretarz, przynosi naleśniki z kanadyjskim syropem klonowym czy co tam lubi Obama, podaje talerz na biureczko, Obama papiery przesuwa, żeby się nie pochlapało i już widelca ma wbijać w pierwszego naleśnika, a tu sekretarz mówi: - Aha, jeszcze jedno. Dostałeś też Nobla... - no nie jest to fajna sytuacja?

(Tu trzeba dodać, że komitet Noblowski wyraźnie zwiększył skuteczność i szybkość doceny, bo taki wynalazca mikroskopu elektronowego Ernst Ruska (wynalazek - 1932) czekał na Nobla do 1986 roku. A znowu Frederick Raines, który wykoncypował neutrino w 1957 roku nagrodę skarmił dopiero w 1995 roku!).

No, ale nic. I my mamy swoich Noblistów i gdyby tak na przykład policzyć opóźnienia związane z Noblami dla Rainesa i Ruska i zastosować je w przypadku naszej poetki-Noblistki, to ciekawe, na który tomik by akurat wypadło. (Cały czas znosi mnie z tematu, ale to przez wczorajszy mecz Juventusu z Shamrock Rovers).

Zaprzysiężono, jak czytam, Prezydenta RP Bronisława Komorowskiego. I zaraz tak sobie pomyślałem, że jemu też byłoby przyjemnie, gdyby tak zaliczkowo coś mu zaoferować. Tak z dobrego serca. Ale zaraz potem naszła mnie myśl, że zaliczkowo, to on dostał tę prezydenturę. Pytanie jednak od kogo i pytanie drugie: w jaki sposób ma zamiar spłacić ten zaciągnięty dług publicznego zaufania? I pytanie trzecie: czy spłacał będzie wyłącznie tym 53% z uprawnionych, którzy zagłosowali, całemu społeczeństwu czy też może jeszcze komuś, o kim ani jednym ani drugim głośno się nie przyznał?!

Poczekamy, zobaczymy.