Kontynuacja, poprzedni odcinek: https://www.salon24.pl/u/orant/938361,o-modlitwie-9
Na pozór, przesłanka druga - nie jestem wszechmogący – wydaje się oczywista. Nikt rozsądny nie powie głośno o sobie, że oto on jest wyjątkiem. Niestety, często, prawie zawsze, praktyka rozmija się z teorią. Często my wierzący żyjemy tak jakby Boga nie było, ale jeszcze częściej my, ludzie słabi, wierzący i niewierzący, zachowujemy się tak, jak byśmy nie ludźmi byli, lecz herosami przynajmniej. Tacy już jesteśmy łatwowierni w siebie, choć przecież sobie nie musimy wierzyć, siebie powinniśmy znać. Jakoś jednak ta ciemna strona wiedzy o sobie samym trudno wchodzi nam do głowy, a gdy nawet wejdzie, to jako sucha formułka, nie mająca praktycznego zastosowania.
Chciałoby się powiedzieć: jak żyć? Ile mogę, ile powinienem? Człowiekowi trudno jest stanąć w prawdzie wobec samego siebie - powodem jest grzech, powodem zaś grzechu pycha, czyli tęsknota za wielkością, puszczona samopas przez rozum. Skąd w nas ta tęsknota i dokąd prowadzi?
Cdn.
