Kontynuacja, poprzedni odcinek: https://www.salon24.pl/u/orant/941619,o-modlitwie-12
Samorealizacja, co można o niej powiedzieć?
Samorealizacja to odwrotność modlitwy, dwie przeciwstawne odpowiedzi na wezwanie do wielkości, inaczej świętości.
Samorealizacja to zagospodarowanie danej i zadanej człowiekowi wielkości wyłącznie własnym wysiłkiem - człowiek sam siebie "realizuje", według własnego pomysłu na siebie i świat, a z siebie samego, z własnej, całkowicie "sprywatyzowanej" wielkości, czerpie potrzebną do tego "energię".
Samorealizacja nigdy nie zadaje pytania o źródło, poprzestaje na tym, że człowiek niewątpliwie dysponuje tą swoją wielkością, domniemywa jej nieograniczoność, a wszelkie towarzyszące jej ograniczenia zwalcza, lub ignoruje.
Samorealizacja jest specyficzną próbą pogodzenia w jednym ludzkim życiu wielkości, graniczącej z wszechmocą, ze znikomością, balansującą na granicy nicości – tłusta krowa ma zjeść chudą i szpetną, nie odwrotnie.
Samorealizacja to ucieczka w głąb samego siebie od jakiegokolwiek cienia niemożności, to umacnianie samego siebie w przekonaniu, że ta głębia jest nieograniczona i zdolna pochłonąć wszelkie przeszkody - gdzieś tam głębiej, jeszcze głębiej, powinno istnieć remedium na chwilowe doświadczenie znikomości.
Samorealizacja prowadzi w końcu do odkrycia w sobie nadczłowieka. Eksploracja samego siebie, dotarcie do własnej tajemniczej głębi, ma mnie doprowadzić do wyzbycia się mojej znikomości – pozostanie tylko wielkość. W niebyt, tam gdzie jego miejsce, odejdzie też wierny towarzysz - lęk. Pozostanie samotność, niezbędny koszt, ale też środek dotarcia do celu. Nie osiągnę przecież dna tej studni i nie przekształcę jej w niebosiężną wieżę, gdy będę musiał z kimkolwiek dzielić się czymkolwiek – ostatecznie nadczłowiek może być tylko jeden. Nawet musi być - skoro Boga nie ma, ktoś musi Go zastąpić.
Cdn.
