Kontynuacja, poprzedni odcinek: https://www.salon24.pl/u/orant/945687,o-modlitwie-18
Każdy z nas spróbował WŁASNYCH sił przynajmniej raz. Zapewne też nasza niezłomna wiara we własne siły miała już niejedną okazję, aby zostać nadwątloną. Zapewne… Zapewne spróbuję jeszcze nie raz. Niestety. Może jednak poszukać jakiegoś innego sposobu bym mógł osiągnąć to na co naprawdę zasługuję? Może na razie spróbować po cichu, gdy nikt nie widzi, wszyscy wokół akurat śpią?
Ten inny sposób, to poważne potraktowanie tego, co na pozór powinno być oczywiste: ja sam nie jestem wszechmogący, niezależnie od tego jak bardzo tego chcę. Jeżeli rzeczywiście bardzo chcę, to nie powinienem poprzestawać na zabawie w Zosię Samosię, ale otworzyć się na społeczną metodę „rewindykacji tego co mi samemu słusznie się należy”. Nie trzymać się kurczowo kogoś, na kim nieraz już się zawiodłem – nie polegać na sobie samym, ale na Kimś kto chce mojego dobra i gotów jest mi je dać za nic, tylko dlatego, że ja tego chcę, i tylko dlatego, że będzie to dla mnie dobre. Chcieć jednak muszę, na siłę niczego nie otrzymam.
Taka jest właśnie relacja z Bogiem Stwórcą, którą można nawiązać na modlitwie. Każdy może - wierzący i niewierzący, wystarczy dobra wola. Własną „wszechmoc” odłóż się na „gorsze czasy”, a licz na Jego wsparcie. I wierz, że ono nadejdzie. Nadchodzi bowiem ZAWSZE. ZAWSZE też w obfitości większej niż oczekiwana. Spróbuj, cóż ci szkodzi? Tym bardziej niczego nie ryzykujesz, gdy sądzisz, że Jego nie ma - własne siły masz przecież już dostatecznie wypróbowane. Warto skorzystać z każdej, nawet „warunkowej”, szansy na niezmarnowanie życia – drugiego nie będzie.
Cdn.
