Pochopnie rozumując, można by dojść do wniosku, że samorealizacja to „lipa i wpuszczanie ludzi w kanał”. Owszem, ale ta prawda daje się wzruszyć potęgą ludzkiego rozumu, zwłaszcza potęgą wspartą szatańską przebiegłością. Na gruncie samej logiki nie można bowiem stwierdzić, iż z tego, że wszystkie ludzkie próby samorealizacji zakończyły się porażką wynika, że każde następne muszą się zakończyć tym samym. Człowiek rodzi się i „świat do niego należy”, będzie więc próbował. Zupełnie jak żołnierze oddziału z pewnego pustynnego kraju: gdy przyjechali uczyć się na „czołgistę”, pierwszy raz w życiu zobaczyli z bliska jezioro i z daleka pływających w nim ludzi. Zapytano ich czy oni też tak potrafią - odpowiedzieli, że nie wiedzą, nigdy przecież nie próbowali. Logiczne?! Wszyscy po kolei musieli spróbować, wiadomo z jakim skutkiem.
My też chcemy spróbować „własnych sił”, nam się musi udać. Chcemy wiedzieć „na pewno”, bez jakiejkolwiek domieszki wiary. Ostatecznie, wszyscy potrzebujemy Ratownika.
Cdn.
