Afera hazardowa stała się w ostatnich dniach leitmotivem, bez którego żadne poważne medium nie może się obyć. Mnóstwo wywiadów, dyskusji, promocji kolejnych dziennikarzy i polityków zdominowało sferę medialno-publiczną. Pojawiają się kolejni sprawiedliwi, którzy będą walczyć ze złem, poświęcając własne siły by mogła zwyciężyć sprawiedliwość. Trudno się oprzeć wrażeniu deja vu. Wysokie standardy, transparentność, bezwzględność wobec niejasnych kontaktów na styku polityki i biznesu głosiły już kiedyś największe ugrupowania opozycyjne – Pis, Platforma Obywatelska. Jak bardzo zmieniły się oba ugrupowania, że po kilku latach jawią nam się jako koterie broniące jedynie własnych interesów? Czy aż tak demoralizuje władza, że dziewiczy działacze opozycyjnych ugrupowań, kiedy posmakują władzy tracą wszelkie przymioty moralne? A może po prostu to rozwinięte do granic możliwości wyrachowanie i perfidia prestidigitatorów, magów wyposażonych w tajemną wiedzę technik psychospołecznych, gra określone role, których oczekuje społeczeństwo. Przecież „ciemny lud to kupi” – jak mawiał należący do nich klasyk. Czy to jest ta cena za bujny rozwój wszelkiego rodzaju mass mediów? W publicznej świadomości co jakiś czas pojawiają się kolejne osobowości. Rodzą się najczęściej w sytuacji konfliktu czy kryzysu tworząc nową jakość, jakość czysto wirtualną, opierającą się nie na racjonalnych przesłankach, ale mającą czysto emocjonalne zabarwienie. Czy pozostaje podporządkować się tej prawidłowości ustroju demokratycznego, że sfera publiczna jest zdominowana przez cynicznych kreatorów poglądów większości? Ostania afera nastręcza wiele pytań, a wnioski? Wnioskiem jest, że uczestniczymy w chocholim tańcu, bez szans na jego zatrzymanie. Oczywiście można mi zarzucić fatalizm i defetyzm, ale w takim razie pytam moich ewentualnych adwersarzy, jak wyjść z tego marazmu, w którym brniemy od kilkunastu lat, z tymi samymi powtarzającymi się procesami, przerywanymi jedynie złudnymi, krótkimi interwałami tzw. odnowy.
