Śledzę (zapewnie jak większość internatów) kolejne komunikaty Centrum Zdrowi Dziecka o stanie Tomka. Wierzę, że wszystko będzie dobrze i chłopak wróci do zdrowia. Ale gdzieś z tyłu głowy pojawiają się pytania natury etycznej i filozoficznej.
O ile pamiętam ludzie z przeszczepem serca żyją maksymalnie 15 – 20 lat (takie liczby usłyszałem swego czasu od Dyrektora Fundacji Rozwoju Kardiochirurgii). Przeszczep wątroby jest zapewne podobnie obciążający dla organizmu. Leki przeciwodrzutowe (na które osoby po przeszczepie są skazane do końca życia) ratują, ale równoczesnie mocno pogarszają jakość życia. Grzybice, nadciśnienie, cukrzyca, podatność na wszelkie infekcje – to tylko niektóre z efektów ubocznych przez nie powodowanych.
Czym innym jest przeżyć dodatkowe 20 lat mając piąty krzyżyk na karku, a czym innym mając sześć lat. Czy dawanie komuś tych 20 lat jest walką o życie najbliższego czy naszym egoizmem? Jak będzie się żyło, ze świadomością że nasz organizm wyczerpie się w momencie gdy człowiek dopiero zaczyna rozumieć sens życia i umie je docenić?
Dostać życie żeby je stracić w najlepszym momencie – okrutna ironia losu.
Gdzie są granice przy których powinniśmy się zatrzymać w walce o życie?
