Co prawda dopiero po dwóch tygodniach. Bez materiałów z instytucji egipskich ale za to z selfikami z wycieczki po szpitalu i hotelu. Znajdując czas na wywiady jeden po drugim. Ale dobry kogut w jajku pieje więc dał radę - orzekł samobójstwo (mógł chociażby stwierdzić samozamordowanie i tym samym wnieść dodatkowy wkład w rozwój unikalnej doktryny prawnej III RP) Magdy Żuk.
Miało być pewnie tak, że na wzbierającej fali emocji społecznych, poprowadzi tą sprawę po grzbiecie fali - odpowiednio manewrując, do samego brzegu - niczym serfer swoją deskę po bałwanach morskich. Okazało się jednak, że to co wyglądało początkowo na kilkumetrową zwykłą falę, jak już się na niej znalazł zaczęło jakby stopniowo rosnąć nabierając cech fali tsunami.
Zbyt wielki żywioł jak na jego wełnę. Trzeba było się szybko zawijać bo sunąc po takiej fali niczego się nie zdziała, a można tylko wstydu sobie narobić albo nawet roztrzaskać siebie i deskę. Więc deska została opuszczona.
Veni, vidi, defui... przybyłem, zobaczyłem, spier...liłem
Dla żuków z tego powinna być pobrana nauka. Skonfrontować początkową narrację i niewypowiedziane obiecanki z ostatecznym "orzeczeniem" i pomyśleć co udało się dzięki temu zyskać. Czy oby nie czas?
Jest taki niemiecki kawał o przemytniku. Przekracza jegomość granicę kilka razy dziennie. Zawsze ma rower i worek z piaskiem. Strażnicy graniczni sprawdzają papiery, pytają co przewozi w worku. Odpowiedź jest zawsze taka sama - piasek. I rzeczywiście zawsze jest tam piasek. Celnicy czują, że coś tu nie gra, ale wszelkie testy detektorami substancji nielegalnych nic nie wykazują. W końcu w pewien męczący letni wieczór - widząc znów tego jegomościa z rowerem i workiem z piaskiem - zrezygnowani i znudzeni, proponują mu, że puszczą go wolno i być może nawet pozwolą kontynuować proceder jeśli tylko zdradzi im co przemyca. W porządku - odpowiada jegomość. - Przemycam rowery.
Komentarze