Znacznie bardziej fascynująca jest wiadomość zapisana w zdaniu czytanym z prawej na lewą gdzie po rozdzieleni ligatury otrzymujemy zdanie:
„TI LIM CVLIL”
„Ti" to częsty w językach południowych Słowian zaimek osobowy „Ty” lub „Cię” lub „Ciebie”.
Wszystko wskazuje na to, że słowo „LIM” jest imieniem własnym twórcy dzieła.
Tu musimy uwzględnić to co pisałem w tekście o Achillesie, że imiona zapisywane były tylko w jednym kierunku, z lewej na prawą. Tak więc i w tym zdaniu musimy to uwzględnić i właściwe imię twórcy tego dzieła rozszyfrowujemy jako MIL. Imię to do dzisiaj spotyka się u naszych południowych braci zarówno w formie żeńskiej – Mila, jak i męskiej - MILO.
Słowo zaś „CVLIL” przeczytamy jako „SWLIL” i przetłumaczymy jako „odlał”.
W całym szeregu języków słowiańskich znajdziemy odpowiedniki tego słowa, jak np. w czeskim „vylil” czy też rosyjskim „излил”. Forma etruska łączy obie te formy wymowy wyrazu „wylał lub odlał” ze sobą, dając wyraz „SWLIL”.
Tak więc zdanie
„TI LIM SVLIL” przetłumaczymy po polsku jako
„CIEBIE ODLAŁ MIL”
To zdanie ma dla naszej wiedzy o Etruskach pierwszorzędne znaczenie . Po pierwsze, jest jedynym znanym (dotychczas) przykładem podpisania się pod własnym dziełem etruskiego artysty, a po drugie, jest to drugi przypadek w którym w ogóle poznajemy nazwisko etruskiego rzeźbiarza.
Pierwszym jest twórca Apolla z Wejów, Wulka.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Wulka_%28rze%C5%BAbiarz%29
Doniosłość tego, co udało się nam właśnie odkryć, wyrasta jednak znacznie poza zwykłe rozszyfrowanie napisu.
Aby to zrozumieć, musimy wgłębić się trochę bardziej w warunki powstania tej rzeźby i w związki Etrusków z Miletem. Spróbujmy więc zgromadzić fakty dotyczące Miletu i Chimery razem i powiązać z tym co udało się nam już wcześniej dowiedzieć o Słowianach z czasów epoki Brązu.
Zacznijmy od samego mitu o Chimerze.
Z treścią mitu możemy zapoznać się np. tutaj:
https://pl.wikipedia.org/wiki/Chimera_%28mitologia%29
Oczywiście wersja polska jest skandalicznie skrócona i nie podaje nam większości istotnych w tym przypadku szczegółów. Dlatego radzę przeczytać to w wersji angielskiej, albo sięgnąć do innych źródeł.
Najważniejszą informacją jest to, że Chimera była mitycznym potworem żyjących w rejonie Karii, znajdującej się w południowo-zachodniej części Azji Mniejszej. Ten ziejący ogniem potwor terroryzował okoliczną ludność, zabijając ludzi i niszcząc ich dobytek.
Największym miastem Karii w czasach antycznych był właśnie Milet. Powiązanie Miletu z mitem o Chimerze dokumentowane jest też licznymi jej wizerunkami na monetach bitych w tym mieście.
Kolejną informacją jest to, że koniec tym nieszczęściom zadał antyczny heros o imieniu Bellerofont, zabijając Chimerę.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Bellerofont
Imię to zaskakuje nas swoim brzmieniem i nie pasuje nam do tak typowego brzmienia innych greckich imion. Również wytłumaczenie tego imienia, jakie wymyślili sobie Grecy, nie przekonuje i jest wyraźną próbą włączenia go w obręb tego języka. Bardziej prawdopodobne jest to, że jest ono pozostałością jakichś starszych od greckich lokalnych mitów i nie nie ma nic wspólnego z późniejszym greckim. Podobnie jak to już znamy z innych „greckich” mitów.
http://krysztalowywszechswiat.blogspot.de/2015/04/mity-sowianskie-opowiesc-o-edypie.html
http://krysztalowywszechswiat.blogspot.de/2015/04/o-sowianskich-korzeniach-starozytnej.html
Gdzie znajdziemy jednak źródła tego imienia?
Na ten ślad natrafimy wtedy, jeśli zajmiemy się opisem geograficznym tej krainy. Jedną z ważniejszych rzek przepływających przez Karię jest Dalaman Çayı, przynajmniej tak nazywają ją obecnie Turcy.
https://de.wikipedia.org/wiki/Dalaman_%C3%87ay%C4%B1
W starożytności nazywano ją jednak imieniem „INDUS”.
Takim samym imieniem, jakie ma najważniejsza rzeka Indii.
Ostatnim elementem w tej łamigłówce jest to, że Milet jest miastem bardzo starym, istniejącym na długo przedtem, zanim zdominowali ten region Grecy.
W epoce Brązu tereny te zamieszkiwało plemię LELEGÓW.
https://en.wikipedia.org/wiki/Leleges
Starożytni Grecy zaliczali do tej grupy plemion również niektóre plemiona Grecji właściwej. Najważniejszymi przedstawicielami byli mieszkańcy Lakonii znani nam bardziej pod mianem Spartanie.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Lakonia
Lud tej krainy zachował język słowiański do czasów prawie ze współczesnych. Również w czasach antycznych Spartanie mówili po słowiańsku. Najważniejszy dowód dostarcza nam wypowiedz najbardziej znanego przedstawiciela Spartan – Leonidasa.
Również Leonidas, odpowiadając na poselstwo Persów, użył oczywiście języka swoich przodków, odpowiadając w mowie słowiańskiej.
Na pomniku Leonidasa możemy nawet zobaczyć jak tę odpowiedź zapisano.
https://en.wikipedia.org/wiki/Leonidas_I
I tu nie może być żadnych wątpliwości.
Jego odpowiedź odczytujemy jako „MOLON LABE” i tłumaczymy jako „Módlmy się do Laby”.
Molim to do dzisiaj znaczy u Serbów modlić się.
Labą lub po naszemu Ladą nazywali Słowianie boginię wojny ale i też sprawiedliwości i prawa.
Mówiąc to, Leonidas miał na myśli to, że wszystko jest w ręku Bogów i to Bóg(owie) rozstrzygnie, po czyjej stronie jest racja.
Jeszcze bardziej zaskakujące jest to, że w zapiskach Hetytów plemię Lelegów nazywane jest imieniem „LULAHI”. Od razu możemy się domyśleć, że nazwa ta wywodzi się do słowiańskiego herosa LELE.
http://krysztalowywszechswiat.blogspot.de/2016/10/o-heraklesie-herosach-cheruskach-i.html
Tak więc mieszkańcy tej krainy uważali się zapewne za potomków tego herosa, którego czcili w swoich wierzeniach jako Boga i nazywali siebie samych „LELAHI” lub „LACHI”.
http://krysztalowywszechswiat.blogspot.de/2016/10/o-etruskach-i-ich-stosunku-do-wiary.html
Byli oni potomkami tych Słowian, którzy w trakcie inwazji „Ludów morza” na Egipt osiedlili się na terenach Azji Mniejszej.
http://krysztalowywszechswiat.blogspot.de/2016/07/wojna-o-helene.html
http://krysztalowywszechswiat.blogspot.de/2016/07/wojna-o-helene.html
Cześć tych ludów powędrowała dalej w kierunku Indii, niosąc ze sobą zarówno język słowiański jak i nazywając napotykane po drodze rzeki i góry nazwami, która znali ze swojej ojczyzny.
Tak więc i rzeka Indus otrzymała swoją nazwę na pamiątkę krainy z której pochodzili.
Jednym z dopływów Odry jest rzeka Ina zwana też Iną Leniwą.
Całkiem blisko od niej miała miejsce największa bitwa w Europie Środkowej, a może i największa w całym ówczesnym świecie, w której to ekspandujące państwo kultury łużyckiej złamało opór sojuszu plemion Słowian zachodnich, żyjących w pasie od Włoch po południową Skandynawię.
http://krysztalowywszechswiat.blogspot.de/2016/07/cudze-chwalicie-swego-nie-znacie.html
To właśnie wynik tej bitwy zapoczątkował wędrówki tych plemion na południe określane obecnie terminem „Inwazji Ludów Morza”.
Lenić się, spać lub drzemać to po czesku „DOZE” tak samo zresztą jak i w języku etruskim.
http://krysztalowywszechswiat.blogspot.de/2016/09/nastepne-dowody-na-sowianskie.html
Tak więc Przybysze znad Odry nadawali w swojej nowej ojczyźnie napotkanym geograficznym elementom znane im określenia. I jedna z rzek otrzymała nazwę Ina Leniwa „Inados”, którą to nazwę ich potomkowie zanieśli aż do Indii.
http://krysztalowywszechswiat.blogspot.de/2016/12/czy-sowianie-sa-tworcami-kultury.html
Najważniejszą rzeczą było jednak to, że Słowianie zabrali ze sobą do Indii również swoje wierzenia i legendy z których najważniejszą była legenda o LELE i POLELE.
Ten ostatni już w Azji Mniejszej zatracił pierwotne brzmienie swojego imienia, przyjmując imię Balarama, zapewne pod wpływem intensywnych kontaktów z Egiptem.
http://krysztalowywszechswiat.blogspot.de/2016/12/kryszna-indyjski-waligora.html
Lachowie z Karii czcili Balaramę jako swojego wybawiciela od Chimery, ale dla Greków epoki klasycznej słowo to było niezrozumiałe, a więc nadali mu nowe znaczenie i brzmienie zamieniając Balaramę na Bellerefonta.
Sam mit o Chimerze żyje na na terenach z których pierwotnie pochodzili Lachowie do dziś, w formie naszej legendy o Smoku Wawelskim.
http://krysztalowywszechswiat.blogspot.de/2015/07/starozytna-historia-polakow-miedzy.html
Etruskowie byli częścią tej słowiańskiej grupy językowej i utrzymywali ze swoimi pobratymcami z Azji Mniejszej, Półwyspu Bałkańskiego i Bliskiego Wschodu ścisłe kontakty, traktując podania Lachów z Karii za własne.
Jeszcze raz potwierdza się to, że zarówno Grecja jak i cały Bliski Wschód i Azja Mniejsza w epoce Brązu zostały skolonizowane przez Słowian. Ich ślady są wszędzie widoczne i tylko zmasowane zakłamywanie historii ze strony rządzących obecnie elit zapobiega temu, aby spojrzeć na tę epokę naszej historii od prawdziwej jej strony.
Wszystkie fakty leżą jak na dłoni. Jedynego co brakuje, to zdecydowania społeczeństw słowiańskich do odrzucenia „naukowych” kłamstw i do eliminacji ze swoich struktur obcej agentury trzymającej je w stanie duchowego i ekonomicznego zniewolenia.
