Liberały-aferały vs. radykałowie i oszołomy.

Nie jestem „liberałem i prześmiewcą”, w dodatku z całą pewnością nie „znanym”. Nie chcę też na siłę bronić Profesora Sadurskiego, nie sądzę zresztą, żebym się z nim zgadzał w ocenie obecnego kryzysu politycznego. Nie zgadzam się jednak również z moim Klubowym kolegą Markiem Przychodzeniem, stąd impuls do reakcji i niniejszy post. Na samym początku zastrzeżenie: jestem konserwatywnym liberałem, członkiem PO i identyfikuję się z dużą częścią oficjalnego programu tej partii. Jestem jednak również sierotą po PO-PiSie. I socjologiem, staram się chłodno i uczciwie patrzeć na polską rzeczywistość, zaś swoim dystansem i krytycyzmem wobec „mojej” PO wprawiłbym w zawstydzenie niejednego salonowego pisowskiego siepacza.

Platforma jest w dużym kryzysie. Mleko się rozlało, i nie było to parę kropel. Przynajmniej w wypadku afery hazardowej, bez żadnych cudzysłowów, mamy do czynienia z sytuacją skandaliczną. Reakcja premiera nie była adekwatna. Chlebowski, niezależnie od jego wcześniejszej pracowitości, powinien zostać usunięty z PO. Drzewiecki przynajmniej zawieszony. Czuma kolejny raz powiedział rzeczy, których minister sprawiedliwości i (jeszcze) prokurator generalny mówić nie powinien i słusznie podał się do dymisji (choć przypominam sobie i innych ministrów, którzy byli dobrzy w mówieniu słowa za dużo – pamiętacie?). Z drugiej strony, do dziś nie widzę  powodu odwołania Schetyny, choć moja wizja polityki jest biegunowo odległa od jego wizji. Ale był dobrym ministrem i z aferą nie miał chyba jednak nic wspólnego – przynajmniej na razie CBA nie przestawiło nawet słabych poszlak. Wkurza mnie, że Małopolska dodatkowo traci dobrego wojewodę. PO się kompletnie pogubiła, miejscami reagując zbyt słabo, a miejscami zbyt mocno, niezrozumiale nawet dla swojego elektoratu. PiS, jak słusznie zauważył zaraz na początku afery Krzysztof Leski, zrobił dużo w celu przegrania pewnego już zwycięstwa, ale jeszcze więcej błędów popełniła Platforma i to ona ostatecznie znalazła się na deskach - mimo całej tej wojennej retoryki, która jest przecież ostatnią rzeczą, jakiej oczekują Polacy. Nie wykluczam zresztą, że na to właśnie grali taktycy PiS, świadomie przerysowując problem. Może chcieli wyprowadzić PO z równowagi. Jeśli tak, to bingo. Udało się.

Zdymisjonowanie Mariusza Kamińskiego było błędem największym i PO zapłaci za niego wysoką cenę. Kamiński robi co prawda obecnie wszystko, żeby udowodnić swoją stronniczość, ale dalej wierzę w jego fundamentalną uczciwość. (Swoją drogą, co to jest, pisowski gen samozagłady?) Nadal uważam, że MK był najlepszym realnie wybieralnym szefem CBA, a jego nadkrytyczność względem rządu była dla PO dobrodziejstwem i  jedynym rzeczywistym „bezpiecznikiem”. Partia rządząca wpadła w pułapkę samozadowolenia, wobec 50% sondaży i dwuletniego powyborczego miesiąca miodowego w większości mediów. Istniało duże ryzyko utraty kontroli i tak też się stało. Ale bezpiecznik zadziałał, nawet jeśli z pewnym z opóźnieniem i zgrzytem. To CBA wykryło aferę i chwała jej za to po wsze czasy. Odwołanie w takiej sytuacji Kamińskiego jest postawieniem sensu i sprawiedliwości na głowie (tu się z Markiem w pełni zgadzam). Nawet jeśli MK nie jest idealny (kto jest?), za akcję „Blackjack” powinien dostać nagrodę specjalną Premiera. Serio piszę, nie śmiejcie się.

I mimo tej samobójczej litanii, nie zgadam się z Markiem.

Wiara, że odnowę moralną polskiej polityki przeprowadzi jedno cudowne ugrupowanie, jest po prostu naiwna. Polacy od przynajmniej dwóch lat wiedzą, że partyjnym Mesjaszem nie będzie PiS. Teraz – Bogu dzięki – wiedzą to samo o PO. Stąd stosowanie kategorii „liberały-aferały” ma taki sam sens, jak utożsamianie PiS z oszołomami i radykałami ze zjedzonych już przystawek. Zwolennikom retoryki „zgnilizny moralnej niespotykanych rozmiarów” polecam sięgnięcie pamięcią w przeszłość. Nie tylko do afery Rywina, ale do afer gruntowej czy Tomasza Lipca. Ta zgnilizna nie pojawiła się z Platformą i Platforma nie jest jej jedynym nośnikiem. Na chłodno nikt rozsądny w taką bajkę nie uwierzy. Problem jest głębszy i dużo wody upłynie, zanim zostanie rozwiązany. Smutne zresztą, że w kwestii likwidacji źródeł tego problemu i PiS, i PO zrobiły żałośnie mało: CBA jest warunkiem koniecznym walki z korupcją, ale to przecież jedynie wisienka na torcie. 

Obecna ustawa o finansowaniu partii cementuje scenę polityczną. Ma to swoje dobre i złe strony. Dobrą stroną jest stabilność. Ta stabilność daje szansę – jedynie szansę, ale to i tak więcej niż kiedyś – na powstanie systemu politycznego z prawdziwego zdarzenia. Złą stroną jest jak na razie jakość tej stabilności. Teraz widzimy początek procesu poprawy jakości, ale okres „czyszczenia” będzie trwał długo. I będzie bolesny, pewnie bardziej niż teraz i bardziej, niż kiedy PiS tracił władzę. Wieszczenie upadku PO jest więc zdecydowanie przedwczesne. Pozostaje za to mieć nadzieję, że efektem afery nie będą jedynie tony jadu wylane na blogach i forach, a rzeczywisty zimny prysznic dla Platformy. Marsz na wojnę jest równie bezproduktywny, jak dwa lata pustych uśmiechów. PO czując oddech lecących sondaży na plecach ma szansę zakasać rękawy i wziąć się porządnie do roboty, poważnie dyskutując z opozycją na tematy istotne dla Polski. Hańba, niecnota, niesprawiedliwość, zaprzaństwo – tak, te słowa mają sens i wagę. Ale na nich Gdyni nie zbudowano. Dorzućmy więc umiar, zdrowy rozsądek, a także wolny rynek i rozsądek obywateli, w które wszak Marku chyba nie przestałeś wierzyć?

A CBA niech czuwa, niech radzi… po to przecież jest.

Wojciech Przybylski