Dyskusja, która rozpoczęła się kilka tygodni temu tekstem Agnieszki Rybak, stała się jedną z najbardziej elektryzujących na prawicy rozmów o niej samej. Zaraz po wspomnianym artykule w Rzeczpospolitej ukazała się odpowiedź Pawła Rojka i Piotra Pałki, następnie na temat wypowiedzieli się przedstawiciele wszystkich ważnych środowisk, od zaangażowania w kulturę po kwestie korzystania z dotacji. Postawiono wiele diagnoz, jedne były optymistyczne, jak ta Pawła Rojka, czy Mateusza Matyszkowicza, inne bardziej pesymistyczne, jak ta Piotra Pałki. To co możemy powiedzieć dziś to, że środowiska konserwatywne są rozdrobnione, słabsze instytucjonalnie od lewicowych oraz mniej zdolne/niezdolne do konsolidacji.
Na niedzielnym spotkaniu nie chcemy stawiać kolejnych diagnoz obecnego stanu rzeczy. Podczas warszawskiej debaty organizowanej przez Fundację Odpowiedzialność Obywatelska, zaprezentowano już kilka bardzo ciekawych analiz obecnej sytuacji. Paweł Musiałek zwrócił uwagę na dominację dyskursu liberalnego oraz trudności z pozyskiwaniem funduszy dla środowisk konserwatywnych, Piotr Pałka docenił umiejętności Krytyki Politycznej w porównaniu z którą jego zdaniem nie mamy strategii działania, Łukasz Warzecha zaznaczył brak stałego lokalu, który byłby jednoznacznie kojarzony z centrum myśli konserwatywnej, natomiast Jan Filip Staniłko zwrócił uwagę na wielość ideową prawicy jako fenomen społeczeństwa posttotalitarnego oraz indywidualizm ludzi ją tworzących. Przytoczona część poruszonych wtedy kwestii ukazuje wieloaspektowość obecnej sytuacji, stanowiącej przyczynek do refleksji nad przyszłością.
Rzeczą pozytywną jest to, że temat zapoczątkowany artykułem w Rzeczpospolitej a następnie podchwycony przez kolejnych publicystów nie pozostał jedynie w sferze publicystyki, lecz przeszedł do realnej debaty. Dobrze, że odbyła się dyskusja w Warszawie i jednocześnie bardzo dobrze, że odbędzie się następna debata w miejscu dla dzisiejszej Polski równie ważnym czyli w Katowicach, gdzie tak samo mocno jak w stolicy zderzają się konkurencyjne sposoby myślenia o Polsce i polskości.
Po pierwsze, zastanówmy się zatem jakie kroki można podjąć do tego, aby wyjść z impasu i rozwijać się jeszcze bardziej i jeszcze szybciej . Nasze analizy muszą w punktach określać, jakie podstawowe działania należy uczynić, zarówno wspólnie jak i w naszych organizacjach. Po drugie, należy dopasować nasze plany do dynamicznie zmieniającej się rzeczywistości społeczno-politycznej. Nie ulega wątpliwości, że zarówno Polska, Europa jak i świat są na rozdrożu i bardzo szybko może się okazać, że w przeciągu kilku lat znajdziemy się w zupełnie innym miejscu w naszej historii. Tego rodzaju przemiany odgrywające się na naszych oczach, wymagają głębokiej refleksji teraz. Chcielibyśmy aby nasze plany wobec przyszłości środowiska nie odbywały się w oderwaniu od rzeczywistości i zawierały bardzo silną analizę teraźniejszości.
Po trzecie, pragniemy zwrócić uwagę na pewną prawidłowość istniejącą we wszystkich naszych organizacjach, polegającą na sile reprezentowanych przez nas idei i jednoczesnej słabości organizacyjnej. Na pytania czym jest to powodowane i czy mnogość idei jest zawsze dobra.
Po czwarte, warto zastanowić się, jaką ofertę konserwatywne elity mają dla społeczeństwa, czym potrafimy przeciągnąć Polaków do naszych idei i wartości w obliczu konfrontacji z lewicą, która często lepiej rozumie potrzeby dzisiejszego społeczeństwa. Pomyślmy więc co możemy dać my, czego nie może dać lewica oraz w jaki sposób zrozumieć Polaków i pozwolić im zrozumieć nas samych.
Ostanią, niezwykle istotną kwestią wartą poruszenia pozostaje pytanie, czy jesteśmy w stanie wykształcić elity o sprawnym potencjalne nie tylko ideowym ale także intelektualnym i organizacyjnym. Czy jesteśmy w stanie przygotować następców anachronicznych elit III RP, które przeciwnie do lat 2005-2007 będą mogły wziąć całościową odpowiedzialność za Państwo i jego instytucje.
Serdecznie zapraszamy na debatę w Niedzielę 27.V o godzinie 18.00 Kawiatnia Akant w Katowicach (ul. Teatralna 9).
Petros Tovmasyan, Maciej Malik.
