Za wolność naszą i waszą w imię Boga.
Żydzi i Polacy przeciwko Niemcom. Czy obecnie Naród Żydowski udzieli pomocy Polakom, aby zwalczyć rodzącą się hydrę totalitarną w Polsce i Unii Europejskiej ?
Powstanie w gettcie to przecież powstanie doktryny państwa Izrael. My Polacy też chcemy być wolni i niepodlegli oraz decydować o swojej śmierci i prawach do niej. Dlatego uznaliśmy za słuszną doktryną Narodu Żydowskiego podejmując walkę przeciwko zbrodniarzom totalitarnym. Nasza walka trwa do dzisiaj i potrzebujemy pomocy, aby zwalczyć zbrodniarzy totalitarnych w Polsce.
Jak podawał podziemny “Głos Warszawy” (23 kwietnia 1943 roku), kiedy wybuchło powstanie: « w getcie byli Polacy, walczący przeciw Niemcom ramię w ramię z Żydami na ulicach getta. »
W Wielki Piątek, 23 kwietnia, Żydowska Organizacja Bojowa zwróciła się do ludności polskiej z apelem, deklarując, że Powstanie w Getcie przyjęło za swoje uświęcone polskie motto: “Za wolność waszą i naszą » oraz podkreślił, że Żydzi i Polacy stali się towarzyszami broni.
19 kwietnia 1943 roku – pierwszego dnia Powstania w Getcie – trzy jednostki AK pod dowództwem kpt. Józefa Pszennego, pod murami getta na ulicy Bonifraterskiej podjęły próbę wysadzenia muru za pomocą min. Wykryci wcześniej przez Niemców polscy minerzy zaatakowali ich, a czterech saperów starało się dostać do muru. Niestety, dwóch z nich zginęło na miejscu: Eugeniusz Morawski i Józef Wilk, a trzeci został ranny w obie nogi. Kapitan Pszenny wydał rozkaz wycofania się, zabrania czterech rannych i zdetonowania min na ulicy. Eksplozja rozerwała ciała Morawskiego i Wilka. Zginęło kilku Niemców, lecz próba wysadzenia muru nie powiodła się.
22 kwietnia oddział AK kierowany przez Więckowskiego rozgromił jednostkę litewskiej policji pomocniczej w pobliżu muru getta.
W Wielki Piątek, 23 kwietnia, jednostka Armii Krajowej pod dowództwem por. Jerzego Skupieńskiego, zaatakowała bramę getta na ulicy Pawiej. Mieli rozkaz wysadzić bramę. Przy bramie zabito dwóch wartowników, lecz pod silnym ostrzałem niemieckim ze wszystkich stron, żołnierza AK musieli się wycofać, zabijając po drodze czterech SS-manów i oficerów policji, których samochód przypadkowo przecinał drogę odwrotu.
W akcjach mających na celu nękanie wroga, zarządzonych przez dowódcę AK na Warszawę, pułkownika Antoniego Chruściela (« Monter »), żołnierze AK dowodzeni przez podoficera Zbigniewa Strzałkowskiego, zastrzelili niemieckich wartowników przy ulicy Leszno i Orlej. Inny oddział AK, pod wodzą Tadeusza Kern-Jędrychowskiego, zabił wartowników przy ulicy Zakroczymskiej.
W stu stronicowym raporcie generał SS i policji, Jürgen Stroop, dowódca niemieckich wojsk walczących w getcie, potwierdził fakt o polskich operacjach dywersyjnych i udziale Polaków w walkach, w getcie i na zewnątrz niego. Pisał, że żołnierze byli « nieustannie pod ostrzałem ognia spoza getta, to znaczy ze strony aryjskiej ». Akcję Iwańskiego opisuje następująco: « Główna grupa, wraz z kilkoma polskimi bandytami, wycofała się na tak zwany Plac Muranowski już w pierwszym lub drugim dniu walk. Wspierało ich kilku innych polskich bandytów. »
Niewiele ponad rok później, w czasie Powstania Warszawskiego, oddział Żydowskiej Organizacji Bojowej połączył się z szeregami Armii Krajowej w walce z Niemcami. Żołnierzami żydowskimi dowodził Icek Cukierman, były zastępca Mordechaja Anielewicza i łącznik ze stroną aryjską.
PAMIĘTAMY ! Szalom.
