Polecam: "Polecam blogi"

Lista polecanych blogów, czyli linki na strony innych blogerów – to dla kogoś rozeznanego w konkretnym blogowisku przysmak wyjątkowy.

Często więcej mówi o autorze bloga(u) niż wszystkie jego teksty razem wzięte.

 

Możemy odczytać nie tylko preferencje polityczne czy bliskość ideologiczną, lub nawet poczucie więzi i przynależności do wspólnego środowiska zwolenników konkretnej partii politycznej.

Możemy wyczytać znacznie więcej.

Poziom intelektualny blogera. Jego możliwość percepcji. Stopień zaangażowania politycznego. Chęć zwrócenia na siebie uwagi. Dowartościowywanie się poprzez demonstracyjne odwoływanie się do tekstów innych. Kompleksy. Podlizywanie się  uznawanym  za lepszych od siebie, lub mającym  już wyrobioną pozycję np. zawodowym dziennikarzom

Staranie o przypodobanie się właścicielom i redaktorom. Nadzieję ma zauważenie i być może przyszłe profity. Megalomanię. Działalność propagandysty dbającego o pozyskiwanie duszyczek. „Korumpowanie” nowych blogerów. Potrzebę wykazywania lojalności. Poczucie nadzoru i kontroli mocodawców od których zależy kariera poprzez wykazanie, że wspiera się i otacza się „właściwymi” ludźmi. Cały niemal katalog wyznawanych wartości i zasad etycznych – lub ich brak.

Niewiele jest blogów, na których linki wiodą do autorów, których teksty po prostu się podobają, mają wysokie walory językowe, nierzadko są doskonałe artystycznie, urzekają wdziękiem, wiedzą, rzetelnością i tym czymś co zawieszone między religią a bezwyznaniowym humanizmem jest dowodem głębokiego poczucia człowieczeństwa..

 

Przejrzałam wiele blogów pod tym kątem "Polecam blogi". Są, oczywiście i takie, które mają charakter pospolitego ruszenia, czy towarzystwa wzajemnej adoracji w wersji dla ubogich – bynajmniej nie wolne od wspomnianych wcześniej cech. Są ewidentne dowody niezrozumienia tekstów i postawy polecanych autorów i idę o zakład, że za jakiś czas linki te znikną z polecanych miejsc na blogach niezbyt rozgarniętych lub słabo zorientowanych blogerów.

 

Jest też jawna kpina z głupoty i agresji – gdy linki wiodą do autorów, których z linkującym blogerem dzieli przepaść intelektualna i także moralna.

 

Są wreszcie miejsca, w których bloger nie przywiązuje zbytniej wagi do „polecam blogi” i pakuje tam co mu się w danym momencie spodoba, nie troszcząc się o to, że poleca blogi, które już dawno znikły z blogowisk, lub od dawna nikt na nich nie pisze. 

 

Te nieformalne grupy wsparcia, zbudowane wokół dwóch słów: Polecam blogi -  zbierające się w kątach blogowych salonów dają się nie tylko podsłuchać, ale całkiem wyraźnie słyszeć.Blogowiska maja dobrą akustykę i każde słowo wypowiedziane w jednym kącie – dociera do wszystkich. Słychać wszystkie rodzaje wyznań, emocji , cwaniactwa i bazarowego sprytu ale także głębokiej wiedzy i kultury, inteligencji błyskotliwej i bezbrzeżnej głupoty, dostojeństwa i frywolności, dobroci i agresji, gówniarstwa i patriotyzmu, donosicielstwa i odpowiedzialności za słowo, niedowarzenia młodości i mentorstwa.

Widać jak na dloni, jakich blogerów przybywa, jakich ubywa. Czy wzrasta czy spada jakość platformy blogowej. Jakie są trendy właścicielskie i jakie są relacje ze światem polityki. Czy ktoś na tym zarabia czy wręcz przeciwnie: dokłada do interesu. – czasem nawet słychać dlaczego.

Rodzą się przyjaźnie, znajomości, kontakty, może nawet miłości, ludzie znajdują pracę, bratnie dusze, podobne zainteresowania, pasje , hobby. I uczą się wzajemnie od siebie.

 

Widać jak świat realny, chociaż w większości przypadków przysłaniany anonimowymi nickami przenosi wszystkie swoje złe i dobre cechy w wirtualną rzeczywistość blogowiska. Jak obie rzeczywistości mieszają się i zanika podział światów i bytów prawdziwych i sztucznych, bo te sztuczne, wirtualne, przecież niczym innym nigdy nie były, bo być nie mogły, jak odbiciem prawdy.

Bo blog to człowiek.

Polecam: "Polecam blogi"