Jestem zaniepokojony sytuacją, w której znalazł się premier Tusk. Jeśli doniesienia „Newsweeka” (a przecież nie jest to medium znane z wrogości do obecnych władz RP) są prawdziwe, to znaczy, że Donald Tusk zaczyna mieć problemy ze swoją psychiką. Zasłanianie okien lub ucieczka z własnego gabinetu w KPRM ze strachu przed „namierzeniem”? Strach przed podsłuchami posunięty do tej skali, że unika nawet bezpośrednich rozmów z własnym synem?
Trudno uwierzyć, aby w demokratycznym kraju szef rządu i przewodniczący rządzącej partii musiał się obawiać śledzenia, namierzania, podsłuchów. Któż by miał bowiem Tuska podsłuchiwać? Marsjanie? I w jakim celu?
Niestety, ale wygląda na to, że premier uległ jakimś fobiom. Może zbyt dużo stresu? Przepracowanie? Zmęczenie dojazdami z Sopotu do Warszawy? Powodu nie znamy – ale efekty najwyraźniej zaczynają rzucać się w oczy współpracownikom Tuska. A przecież w naszym systemie politycznym jest on kluczową postacią. Ma praktycznie pełnie władzy nad krajem.
To bardzo źle, jeśli tak ważna dla polskiego państwa drży gdzieś w zaciemnionych pokojach KPRM, obawiając się zagrożenia kryjącego się gdzieś w krzakach po drugiej stronie Alei Ujazdowskich. I nie chodzi bynajmniej o to, że Tusk może mieć problem z swoim pr-em lun wyborcami. Tusk jako najważniejszy urzędnik państwowy musi przecież wypełniać swoje zadania w pełni profesjonalnie i świadomie.
Dlatego wydaje mi się niezbędne sięgnięcie po rozwiązanie forsowane niegdyś przez polityków PO. Niezbędne jest badanie stanu zdrowia – w tym i psychicznego – najważniejszych osób pełniących funkcje w państwie. W 2008 roku politycy Platformy ochoczo popierali Janusza Palikota żądającego wyników badań Lecha Kaczyńskiego. Od tego czasu ulubionym zajęciem części z nich jest regularne ocenianie stanu psychicznego swoich politycznych konkurentów – np. Jarosława Kaczyńskiego lub Antoniego Macierewicza. Bez wątpienia więc poprą projekt przebadania Donalda Tuska. Zwłaszcza, jeśli o problemach premiera otwarcie donosi prasa.
Inne tematy w dziale Polityka
