Jest źle, ale to nadal dopiero początek krachu. Wskaźniki gospodarcze w wielu krajach (m.in. USA oraz Niemczech) są najgorsze od kilkudziesięciu lat. Zagubieni politycy nie są w stanie powstrzymać upadku światowej ekonomii, a przerażeni obywatele wychodzą na ulice.
Już teraz demonstrują Irlandczycy, Brytyjczycy oraz Włosi (m .in. przeciwko zatrudnianiu polskich pracowników). Na Łotwie doszło do poważnych zamieszek. A Grecja znalazła się na krawędzi anarchii.
Wkrótce uliczne bitwy mogą stać się w europejskich miastach normalnym widokiem. Brytyjska policja już teraz ocenia, iż do radykalnych zadymiarze na wiosnę mogą dołączyć członkowie klasy średniej – która była przecież ostoją Zjednoczonego Królestwa.
Utuczone przez dekady dobrobytu społeczeństwa Zachodu są na kryzys przygotowane mentalnie gorzej niż w 1929 roku. Nawet jeśli ekonomiczne załamanie nie będzie miało skali Wielkiego Kryzysu, to skutki polityczne mogą być bardzo podobne.
Najpierw nadejdzie czas zamieszek – już jesteśmy na jego skraju. Następnie z chaosu zacznie się coś wyłaniać. Jakie siły polityczne będą potrafiły przejąć schedę po wymiecionych przez kryzys elitach politycznych? Czy rzeczywiście będą to, jak przewiduje Eryk Mistewicz, środowiska apolitycznych profesjonalistów?
Bardzo wątpliwe. Nawet najinteligentniejszy człowiek nie zapanuje siła argumentów nad głodnym i wściekłym tłumem. Na kryzysie skorzystają ci, co zwykle. Tacy, którzy pokażą cel, dadzą przegranym nowy sens życia, a przede wszystkim – wskażą wroga.
Ci ludzie już są wśród nas. Wielu z nich nawet nie wie, jaką role odegra. Jeśli jednak ten kryzys również będzie Wielki, to historia da im szansę. I demokracja znów umrze wśród burzy oklasków.
Inne tematy w dziale Polityka
