(104)
Słychać szum czarnych skrzydeł lecącego nad naszymi głowami Tanatosa. Używając wirusa sars-gov-2 - nowego narzędzia gaszenia pochodni ludzkiego życia sieje grozę, mimo tego, że wypieramy ze świadomości konieczność poddania się temu co nieuchronne…
A człowiek, cóż? Gdy uświadamia sobie bliskość cienia Tanatosa, zwykle oddaje się religijnym uniesieniom, ceremoniom, etc. podnoszącym go na duchu albo dostrzegając innego człowieka chętniej spieszy mu ze wsparciem. Ostatnio spotkała mnie dobra chwila, bowiem jeden z kolegów z pracy, którą zakończyłem jakichś czas temu spytał mnie, czy mi czego nie trzeba… Także dla takich chwil chce się żyć.
Dotychczas większość z nas owładnięta rządzą pieniądza i chęcią zaspokajania nadkonsumpcji drugiego człowieka traktowała obojętnie (prawdopodobnie ok. 80% zbiorowości Polaków), wrogo (prawdopodobnie ok. 15% zbiorowości Polaków), a przyjaźnie, być może 5%. Prowadzi to m.in. do sytuacji, w której osobę wymagającą wsparcia, także tę przebywającą w domu pomocy społecznej traktuje się jak zasób ludzki, który ma być zaktywizowany.
Uwaga organizatorów pomocy społecznej, pracowników tej instytucji polityki społecznej państwa skupiana jest na aktywizacji (pobudzaniu) osób przebywających w domach pomocy społecznej. Na przykład jeden z zapisów rozporządzenia MPiPS w sprawie domów pomocy społecznej ma brzmienie:
§ 5. 1. Dom, niezależnie od typu, świadczy usługi:
3) wspomagające, polegające na:
b) podnoszeniu sprawności i aktywizowaniu mieszkańców domu,
Kiedy miast aktywizować zmarginalizowane rzesze ludzi zaczniemy wspierać ich starania o uwolnienie się z ograniczeń ich ekspresji? Może po tej epidemii bliźniego wymagającego wsparcia traktować będziemy jak podmiot, a nie przedmiot oddziaływania państwa rozumianego nie tylko jako podmiot prawny, ale przez nas wszystkich?
Pandemia to także szansa. Ale nie ma gwarancji, że po jej wygaśnięciu w z pozoru obcym człowieku dostrzeżemy bliźniego będącego czasem zależnym od naszej życzliwości i gotowości zapewnienia mu oparcia.
