Społeczeństwo to duża zbiorowość zamieszkująca dane terytorium, posiadająca wspólną kulturę, wspólną tożsamość i sieć wzajemnych relacji, sieć wzajemnych stosunków.
To co wspólne pojawia się w dynamice tworzenia i funkcjonowania aktorów-sieci tworzących instytucje będące odpowiedzią na określone problemy nękające daną zbiorowość. To co osobne, wrogie pojawia się w dynamice niszczenia i dysfunkcjonalności aktorów-sieci niszczących instytucje będące odpowiedzią na określone problemy nękające daną zbiorowość. W danej zbiorowości występują procesy tworzenia i niszczenia. Można odnieść wrażenie, że w Polsce procesy tworzenia zdominowane zostały przez niszczenie. To niszczenie staje się trwałą cechą polskiej kultury.
Czy case samobójstwa rozszerzonego w Katowicach-Szopienicach to owoc tworzenia, czy niszczenia? A może ten case, ale i wiele innych wskazuje na to, że tworzone są niewydolne instytucje nie osiągające celów przed nimi stawianych na co osoby w danej zbiorowości godzą się przedkładając obojętność nad aktywność. Np. celem pomocy społecznej jest umożliwienie osobie i/lub rodzinie przezwyciężenie trudnej sytuacji w jakiej się znalazły wykorzystując ich zasoby, możliwości, uprawnienia, etc.. Takich jak ta w Katowicach i innych ofiar niewydolnej pomocy społecznej jest zbyt dużo i prawdopodobnie będzie ich coraz więcej, bowiem potencjał instytucjonalny pomocy społecznej jest dramatycznie niski, a ponadto jednostki organizacyjne pomocy społecznej zobowiązywane są do realizacji wielu zadań nie prowadzących do osiągania celu pomocy społecznej.
Smutne, że Polacy godzą się z tym, co będzie skutkować dramatycznym wzrostem liczby osób wymagających wsparcia, ale tego wsparcia pozbawionych.
