Mieszkam w zaniedbanej dzielnicy. Tutejsi blokersi wymyślili któregoś lata zabawę polegającą na skakaniu w podeszczowym błocie i ochlapywaniu nim przechodzących z pracy, do pracy, na zakupy ludzi. Na samym początku błoto leciało jak popadło, ale z biegiem czasu starano się tak celować, aby ochlapało nie lubianego akurat sąsiada. Nazywało się to w ich slangu „wychowywanie przez oblepianie” Ochlapywani ludzie odgrażali się czasami, ale nie mogli poznać kto ich tak urządził, bo skaczący zakładali na czas zabawy głupie maski nie pozwalające rozpoznać dowcipnisia. Niektórzy z potraktowanych błotem próbowali z daleka ustalić sprawcę po jakiś szczegółach ubrania, ale całe towarzystwo było od stóp po czubek głowy równo umorusane. Oni sami rozpoznawali się między sobą po jakiś szczegółach, które dla ludzi spoza grupy, były zupełnie niezrozumiałe. Cała ta zabawa trwała bez przeszkód do czasu, aż się jeden z ochlapanych wkurzył solidnie i nie zważając na dalsze szkody w odzieniu, oraz wierząc, że prawo stoi po jego stronie, wskoczył w kałużę i zerwał sprawcy maskę. Jakież było zaskoczenie zarówno ochlapanego, jak i reszty blokersów, gdy pod maską pokazała się twarz nobliwej sąsiadki ochlapanego. Blokersi po chwili zaskoczenia docenili jednak u babci bliski im styl obrzucania, pozamykali rozdziawione gęby i zaczęli wołać, aby kobiecina dalej brała udział w zabawie.
Oni jak to oni, niezbyt rozgarnięte dzieci, ale kobieta ma teraz zagwozdkę, bo mogą już być nici ze wspólnych blokowych herbatek z innymi poważnymi sąsiadkami, dzięki którym i dobrze dorobić do państwowej emerytury można było.
Co z tego będzie, nie wie nikt.
