Inercja urzędnicza też zmienia dobro.
Szef Agencji Wywiadu złożył dymisję. Podobno z przyczyn osobistych. Media to kojarzą z niedawną aferą dostawcy respiratorów. On nie tylko w ogóle nie dostarczył sprawnych urządzeń. Nie przekazał też nabywcy wszystkich tych, za które mu bez przetargu i z góry zapłacono. Tylko z tego drugiego powodu zawłaszczył sobie prawie 50 milionów złotych.
Zdumiewają doniesienia o postępowaniu naszych służb w tej sprawie. Trudno je uznać za wiarygodne. Za sprzedawcą medycznego chłamu wystawiono podobno krajowy list gończy dopiero po opuszczeniu przezeń kraju. Europejski zaś nakaz aresztowania ogłoszono jakoby po jego śmierci w Albanii. Ministerstwo zdrowia miało dopiero po zgonie podejrzanego zawiadomić prokuraturę o ewentalnym popełnieniu przezeń przestępstwa. Dziwne. Chyba nie robiono tego w przekonaniu, że w zaświatach też jest areszt?
Żadnych konsekwencji nie ponieśli ci urzędnicy, którzy uczestniczyli w czynnościach, związanych z zakupem rzeczonych respiratorów. Mimo, że media od dawna wielu z nich nawołują do odejścia. A każdy z nich – siedział, a siedząc siedział i siedział jakoś tak siedząc, tak się zasiedział w tym siedzeniu swoim, tak był absolutny w tym siedzeniu, że siedzenie, będąc skończenie głupim, było jednak zarazem przemożne – pisał niegdyś Gombrowicz i trudno tego nie skojarzyć z postępowaniem współczesnych, niefortunnych dostojników. Zasiadając uparcie stołki, winą za swoje zaniechania obarczają covid. Tyle iż za nim uganiają się medycy. Dlatego też się ich żartobliwie nazywa łapiduchami?
Dymisja zaś szefa polskiego wywiadu na pewno uraduje naszych wrogów. Zawsze jego następca będzie mniej wiedział od poprzednika. Nawet, kiedy by odchodzący urzędnik był tak niekompetentny, jak to utrzymują jego krytycy. Zanim więc nowy szef wywiadu się wdroży, nasi wrogowie będą mieli chwilę spokoju.
Cui bono, cui prodest. Uczynił, kto skorzystał. Ale żeby z niesprawnym respiratorem pod pachą też się to udawało?
