KWK Wujek

Moja babcia mieszkała u zbiegu ulic Ligockiej i Zgody. Gdy zaczął się stan wojenny matka zawiozła nas na Ligocką. Rozpoczęcie stanu wojennego pamiętam jako piękny, słoneczny dzień. Drugą rzecz jaką pamiętam to koleiny po czołgowych gąsienicach odciśnięte w śniegu i asfalcie. Kolumna czołgów przemieszczała się m.in. ulicą Rolną w stronę Wujka. Tak jak dzieci wskakują do kałuż tak jak skakałem po koleinach...

16 grudnia był pochmurny. Było szaro-buro, bardziej jesiennie niż zimowo. Siedziałem przyklejony do okiennej szyby i wsłuchiwałem się w to co się dzieje za nieccką stadionu. W prawą stronę teren gwałtownie wzrasta. Swego czasu, by dojść do stadionu trzeba był zejść ze sporej skarpy. W miejscu gdzie na mapce jest napis "sektor dla gości" kiedyś był asfaltowy plac: latem jako boisko do  piłki ręcznej służył do kopania fusbala, a zimą było tam lodowisko bo boisko było otoczone jakimiś gumami z maszyn górniczych. Dalej za boiskiem były glinianki i osadnik do wydobywania miału weglowego. Osadnik i glinianka są już dawno zasypane. Obecnie jest tam parking. Parkują głównie górniczy przyjeżdżający na szychtę.  Okna wychodziły niemal z punktu W na mapce. W linii prostej od okna do bramy wejściowej na kopalnię jest mniej niż kilometr.

Patrzyłem "na godzinę jedenastą" - po przekątnej stadionu. Za stadionem był dom kultury, a już zanim główne wejście do kopalni. Dom kultury stoi u zbiegu obecnej ulicy 9 z Wujka i Wincentego Pola.

Nad stadionem zawracał duży śmigłowiec. Właściwie latał po okręgu lub elipsie. Póżniej dowiedziałem się, że śmigłowiec służył do robienia zdjęć i zrzucania gazu łzawiącego. Robił zakręt nad boiskiem i wracał nad kopalnię. Śmigłowiec pojawił się przed południem. Mogła być jedenasta lub odrobinę wcześniej.

Pierwsze co usłyszałem to dziwny pomruk. To mruczenie to silniki czołgów i wozów piechoty, które operowały za tzw. wulchausem (hotel robotniczy - wulc to gorol, nietutejszy, haus dom, budynek) przy bramie kolejowej  (mniej wiecej "dziewiąta trzydzieści" na mapce).

Szarobury dzień potęgował gaz łzawiący, który wdarł się do babcinej kuchni pomimo zamknietego okna.

Potem pojawiły się strzały. I pojedyńcze i seriami. Trwało to ponad godzinę. Szybko zapadał zmrok. Szarówka przerywana była fleszami (a właściwie niebieską łuną z kogutów karetek) i dźwiękami ich sygnałów. Karetki było słychać do późnego wieczora. Ojca nie było w domu, a matka powoli zaczynała chodzić po ścianach. Dowiedziałem się, że niemal cały Brynów (dzielnica, w której lezy kopalnia) został odcięty od świata. Na północy, od centrum Katowic skoty i czołgi stały już na wysokości Coig-u (budynek biurowy na wysokości autostrady A4). Na południu zablokowany był wiadukt kolejowy na Starej Ligocie tuż przy bazie "Łączności". Ojciec jako pracownik Łączności znalazł się wewnątrz tego kordonu. Z kolegami poszedł zobaczyć co dzieje się pod kopalnią. Wszyscy gapie zbierali się pod domem kultury. By nie mieć świadków zbrodni zomole ruszyli z furią na tłum gapiów. Długo pamiętałem pręgi na plecach ojca. Dwa ślady po zomolskich pałach układały się w znak x. A właściwie w Krzyż Św. Jerzego - znak ustawiany przy torach kolejowych.  Plecy goiły się dobre dwa miesiące...

Ze dwa dni później widziałem te czołgi na żywo. Na Rolnej był duży pawilon Społem. Gdy byłem z matką na zakupach czołgi wracały z Wujka. Snopy spalin i huk z ogromnych silników.  Drugi raz bałem się wejść do kolein...

Odwiedziłem gazeta.pl. Czytam artykuł o pacyfikacji Wujka i jakaś szmata pisze: dość tej śląskiej martyrologii. nikt nie pisze o rannych po stronie milicjantów.

Witki opadają...