Goebbelsiątka

To: 

 

Bo trudno nazwać wrzawę i histerię funkcjonariuszy, poprzebieranych za dziennikarzy prywatnych mendiów - oporem przed nową władza. To raczej dobitny przykład jak strach odbiera rozum i przyzwoitość oraz jak pachnie fetor skurwienia się dla dużej ilości srebrników. Ci funkcjonariusze medialni, te różne lisy, michniki czy żakowskie będą szczuć, pluć i syczeć. 

I:

Wszystko to tworzone na najwyższych obrotach, jak w jakieś surrealistycznej fabryce, obsługiwanej przez chorych z nienawiści dziennikarzy ujemnych, walczących nie o ideały, choć mówią o nich tym specyficznym tonem sprawnego politruka, ale o własne życie medialne, które do tej pory w owym brudnym stawie ściekowych mediów prowadzili w najlepsze.

Oni czują żelazną pięść zmian, zaciskającą się wokół tych ich fałszywych, faryzejskich gardeł, plujących nienawiścią. Walczą o wszystko. Albo jeszcze zaistnieją, albo z odium zaprzaństwa spłyną w niebyt wielkiej, społecznej obstrukcji, a może i nawet sądowych wyroków. Co aby się stało. Amen.

Pewnikiem znalazłbym więcej przykładów, ale nie chce mi się nurzać w tym... Według najlepszych wzorów. Takich na przykład, ale przyznacie, że lepsze bo nie tak rozgadane jak powyższe cytaty i prostszą drogą trafiające celu:

 Żądam, by tych wściekłych psów rozstrzelano, wszystkich co do jednego!

Albo:

Ludność na razie jeszcze żywi do nas wielką nienawiść.(...) Najbardziej podburzają przeciwko nam Żydzi. Jest tylko jeden środek, aby zaprowadzić pokój: brutalna siła!

Czy też:

Bardziej zwierzęta niż ludzie, całkiem tępi, bez wyrazu. Obok nich warstwa rządząca będąca przynajmniej produktem mieszaniny klas niższych z aryjską rasą panów. Brud Polaków jest wprost niewyobrażalny. Również ich zdolność dokonywania ocen jest równa zeru.

A jako bonus, uniwersalny szablon składania uwielbienia ukochanemu przywódcy. Zmienić nazwy własne i drobne szczegóły a nada się na wszystkie okazje. Polecam zwłaszcza w ostatnim, gorącym czasie, gdy wykuwa się nowy rząd, a my chcemy objąć poważne stanowisko państwowe:

Drogi Iosifie Wissarionowiczu, obejmując nowe stanowisko [...] czuję nieodparte pragnienie wyrażenia Wam mojej najgłębszej wdzięczności, przepełniającej bez reszty moje serce, dla partii, rządu i dla Was, naszego przywódcy i ukochanego nauczyciela, za zaufanie, jakim mnie obdarzyliście. Od piętnastu lat służę naszej partii komunistycznej i sprawie klasy robotniczej, które dokonują cudów pod Waszym wspaniałym przywództwem. Jestem gotów nie szczędzić sił ni życia w służbie wielkiej sprawy Lenina-Stalina do kresu moich dni. Przyjmijcie, proszę, jeszcze raz, wielce szanowny nauczycielu i ukochany przywódco, drogi Iosifie Wissarionowiczu, ninejsze wyrazy prawdziwej wdzięczności.