Dziwne to wielce i poniekąd pouczające zjawisko - najwięksi współcześni antykomuniści polscy (znaczy się salonowi) mimowolnie w swych jeremiadach i lamentach w przeszłość prlowską się zwracają, gdy chcą dać przykład swego własnego "złotego wieku".
Zacznijmy od takich np korwinistów. Z deklaracji antykomuniści integralni (znaczy się betonowi). "Komuch" to u nich największa obelga, lewak to każdy, kto zajmuje jakąkolwiek odmienną postawę czy przyjmuje odmienną opcję ideologiczną. Słowo "d*kracja" mie przejdzie im przez usta i wykropkowane jest jako nieprzyzwoite. Więc też wniosek oczywisty - w PRLu demokracji (bezprzymiotnikowej) nie było, tam ci się więc zrealizował był główny ich postulat. PRL złotym wiekiem korwinistów? Jak najbardziej.
Konserwatyści zaś - największym ich wrzodem na dupie jest "upadekobyczajówrodzinypromocjahomoseksualizmudewiacjiirozwiązłości". Pytam więc - gdzie i kiedy to hydra homoseksualizmu i innych obrzydliwości głowy nie podnosiła, cicho siedziała, legalizacji związków jednopłciowych się nie domagała, sekretarz POP skarcić mógł delikwenta za nieobyczajność a sam I sekretarz Gomułka dbał o to by w telewizji zbyt głębokich dekoltów Kaliny Jędrusik nie pokazywać, niczym tate Rydzyk w Telewizji Trwam. PRL złotym wiekiem konserwy? Bez wątpienia.
Lustratorzy niewątpliwie w swym zbożnym dziele zainspirowani są tradycją "oczyszczania szeregów Partii z elementów wrogich, niepewnych lub będących pod wpływem idei burżuazyjnych" zwanych pieszczotliwie czystkami. Bo przecież "musimy wiedzieć kto jest kto" i nie pozwolić im demoralizować społeczeństwa. Jak dla tępych aparatczyków jakiś ówczesny Wolszczan z podejrzanym rodowodem godzien był co najwyżej zostać magazynierem w GSie tak dzisiejsi ich wierni uczniowie i naśladowcy przeboleć nie mogą, że Wolszczan wymknął im się z łap i nie mogą go publicznie upokorzyć stanowiskiem dozorcy obserwatorium.
Czytelników inteligentnych proszę o dopełnianie listy, co do pozostałych nadziei nie mam, że cokolwiek zrozumieją.
Autor chce jednak napomknąć, że też czasami łapie się na pewnej szczególnej nostalgii za PRLem. Nie, nie chodzi tu bynajmniej o utraconą bezpowrotnie młodość (dlaczego używa się eufemizmu "młodość" na określenie licznych, przypadkowych i intensywnych kontaktów seksualnych - bo przecież to o to w tej tęsknocie chodzi?)
Nostalgia ma ma charakter gastronomiczny, to dojmująca tęsknota za polską przydrożną lub uliczną knajpą, za pieprzem ziołowym, za używanymi z dwóch stron obrusami, poniekąd i za aluminiowymi sztućcami, za nieumytą popielniczką.
Ja nie chcę sushi, czniam na trawę cytrynową, rzygam ananasem po toskańsku. Ja chcę na stół wątróbkę z cebulką, żeberka w kapuście zasmażanej, rumsztyk z pieczarkami , rumsztyk z cebulką i bryzol z pieczarkami.
Chcę też (zaczyna być hardcorowo) zajść do baru mlecznego, dostać miast coca-coli kompot z rabarbaru w lekko tylko obtłuczonym kubku z niebieskim (?) szlaczkiem i czekać aż pani z okienka wywoła moje naleśniki z serem, fasolkę po bretońsku lub sadzone z makaronem.
I tylko jeszcze wspomnę o restauracji Amica na ulicy Kredytowej w Warszawie. Była zakonspirowana, na ścianie kamienicy, zdaje się, wisiała jakaś nic nie mówiąca niewtajemniczonym gablota, schodziło się do niej schodami dwa piętra w dół do piwnicy - a tam czerwone plusze i śnieżnobiałe krochmalone obrusy, gra band klezmerski, szef sali zaprasza do stolika, namawia do degustacji win, choć lista, boć to w realnym, siermiężnym komuniźmie późnych lat sześćdziesiątych rzecz się dzieje, krótka i największym luksusem bywał kwaśny riesling ddrowski i węgierski, całkiem niezły Egri Bikaver.
Wybiera się kaczkę z kapustą z rodzynkami i farfelkami i inne specjały. Nie załapałem się na czulent - ale przepis można znaleźć tutaj
Komu to szkodziło?
Z racji przedostatniego akapitu do Vlasty Tresnaka dodaję Leonarda Cohena. Na sobotni wieczór tekst jak znalazł.
Inne tematy w dziale Polityka
