Biję się w pierś

Mam wyrzuty w związku ze śmiercią Sebastiana Karpiniuka. Nie, nie chodzi o moje krytyczne opinie, czy nawet frazę "Żelek", za co na pewno by się nie obraził, podobnie pieszczotliwie nazywaliśmy innych polityków. Trudno wyrzucić to z siebie, ale może lepiej jednak wspominać tragicznie zmarłych, niż zajmować się dążącymi do podziałów.

Pewnie Krzysiu Leski tę sytuację pamięta. Byliśmy w Sejmie w lutym. Pustki na korytarzach, zaczepiliśmy paru polityków, dziennikarzy, rozmawialiśmy z pracownikami Kancelarii Sejmu. W pewnym momencie pojawił się Sebastian Karpiniuk. Młody poseł PO udzielał wywiadów przy głównych schodach sejmowych. Krzysiek rzucił pomysł: A może podejdziemy i zagadamy, nie chcesz poznać pana posła? Odpowiedziałem: Chyba nie mam ochoty, nie lubię go, jeszcze bym opieprzył. 

Bardzo żałuję, że nie podszedłem do Pana, nie podałem ręki i nawet nie opieprzyłem. Bo już nigdy nie będę miał okazji. A przecież z biegiem czasu mógłby Pan zmienić cięty język w debacie. Był Pan młodym i perspektywicznym politykiem. 

Przypomina mi się również, że w tym samym dniu mogłem poznać Grażynę Gęsicką. Mogłem, ale nie poznałem. Niech mnie Krzysiek poprawi, ale kiedy sam błąkał się po Sejmie, spotkał posłankę PiS. Miała do nas podejść, porozmawiać. Nie przyszła, bo pewnie coś jej wypadło, przecież politycy są czasami naprawdę w biegu. 

Trudno się pogodzić, że ich nie ma. A ja miałem okazję, ale zaniechałem.