Jeżeli jedni mówią, że demokracja w Polsce jest zagrożona, a drudzy, że gdzie tam!, nic demokracji w Polsce nie zagraża, że demokracji w naszym kraju jest dobrze jak jeszcze nigdy dotąd, no więc jeśli jedni mówią jedno, a drudzy drugie – to komu (i dlaczego właśnie temu, a nie tamtemu?) wierzyć? Skąd szary, prosty człowiek ma wiedzieć jak jest naprawdę? Czym ma się kierować: tym, co przeczyta w Gazecie Wyborczej, Dzienniku czy Rzeczpospolitej? Tym, co zobaczy w TVP1, na Polsacie czy w TVNie? Tym, co usłyszy w Radiu Maryja, w radiowej Trójce czy może w TOK FM?
Jeśli jedni mówią, że demokracja w Polsce jest zagrożona i są co do tego przekonani, wiedzą, że tak jest i już, wiedzą, że na dniach kończy się u nas władza ludu, a zaczynają rządy autorytarne czy nawet totalitarne, to dlaczego im nie wierzyć? Jeżeli drudzy mówią, że demokracja w naszym kraju nigdy jeszcze nie była tak silna jak dzisiaj i nigdy jeszcze słowo „demokracja” nie oznaczało tego, co słowo „demokracja” znaczyć powinno (dopiero dzisiaj znaczy!), to dlaczego miałbym im niby nie wierzyć?
Jeżeli jedni mówią, że mają rację i drudzy mówią, że mają rację, to skąd ja (i tysiące innych) mają wiedzieć czy racja leży po stronie pierwszych czy też może racja leży po stronie drugich? Jeżeli jedni mówią że Prawda jest ich i tylko ich, a drudzy mówią, że nie!, że to my właśnie mamy papiery na Prawdę, to kto tak naprawdę tę Prawdę posiadł i kryje ją na swoim (partyjnym?) zapleczu?
A może najprościej jak się da: Prawda leży gdzieś po środku? Czyli gdzie?
