3 października 1654 roku wojska polskie opuściły Smoleńsk, który na zawsze już przeszedł pod rosyjskie panowanie. Pierwsza to była od 100 lat tak wielka klęska poniesiona przez Rzeczpospolitą. Zapoczątkowała proces umacniania się Rosji w tym rejonie, zakończony po następnych stu latach całkowitym upadkiem Rzeczypospolitej.
Od utraty Smoleńska pod naporem złego odpadały kolejne ziemie, kolejne prowincje, przepadały dobytki… Sabejczycy porwali woły, ogień z nieba pochłonął owce, Chaldejczycy napadli na wielbłądy, a wreszcie wicher szalony z pustyni poruszył węgłami domu i zwalił go na dzieci, tak iż poumierały… w Katyniu, pod Smoleńskiem.
Dał Pan i zabrał Pan.
Niech będzie imię Pańskie błogosławione!
Trwaliśmy w żalu i w biedzie, aleśmy przecież nie upadli. Staliśmy dumnie i z podniesioną głową dzierżyliśmy nasze sztandary – honor i wolność! Czy o ten honor i o tę wolność właśnie było za dużo?
Obsypał nas więc oto szatan trądem złośliwym, od palca stopy aż do wierzchu głowy. Wrzody cieknące ropą smrodliwą nas opadły, tak że już się poznać nie potrafimy i pytamy jedni drugich – my to jeszcze czy już nie my?
Z odrazą patrzymy na nasze członki, które odorem kłamstwa i zgnilizną zdrady nas hańbią. Obcy śmieją się z nas i nam urągają, a przyjaciele kiwają nad nami głowami.
Szukamy ratunku u Pana – idziemy na wschód: tam Go nie ma; na zachód - nie możemy Go dostrzec. Na lewo sieje zniszczenie - nie widzimy, na prawo się kryje - nie potrafimy Go dojrzeć…
Wołamy więc: Ziemio, nie zakryj tej krwi, by krzyk ukojenia nie zaznał!
Inne tematy w dziale Polityka
