Na Bliskim Wschodzie odliczają już chyba godziny do wojny i to nie jest rzecz banalna dla nikogo, dla nas też nie. Tymczasem wiadomości na ten temat są bardziej niż skąpe. Nawet zdjęcia pokazują te same kolejny dzień.
Jestem tu, gdzie jestem, odcięta od kabla i nie mogę się niczego dowiedzieć z żadnej innej stacji. Zaczynam się więc „dywagować”, bo i co mi pozostało.
Jak jeszcze byłam całkiem zielonym szczawiem, zagotowało się tam również. Wojna sześciodniowa. Mimo nikłego obycia w świecie polityki i propagandy zauważyłam rzecz wówczas niebywałą. Tak niebywałą, że ją aż po dziś dzień zapamiętałam.
Wiadomości, które do nas docierały (u mnie wtedy jeszcze z radia) były informacjami. Przez czas wystarczający do tego, żebym zauważyła, nie sposób było rozpoznać, którzy w tym konflikcie są „nasi”, a którzy „nie nasi” – ci na pasku imperialistów, krwawi mordercy napadający na pokojowo nastawionych przeciwników.
Nawet głos podający informacje pozostawał nie zabarwiony oburzeniem, pogardą, ironią, współczuciem lub bólem. Niczego nie dało się rozpoznać aż do czasu, gdy się nagle odmieniło i wiadomo już było, po jakiej stronie jesteśmy.
Tak mi się to przypomniało teraz, kiedy wiadomości z tego samego rejonu są, jeśli są, opóźnione, zdawkowe i starają się robić wrażenie niezaangażowanych.
Kiedy trochę podrosłam, dowiedziałam się, co starsi wiedzieli od razu, że przekaz z Kremla się wówczas opóźniał. Nie wiem, czy to ma sens, ale tak się zastanawiam, czyżby i tym razem przekaz się opóźniał? I to nie z Kremla chyba tym razem.
A jeśli tak by się rzeczy miały, to czyżby Waszyngton nie wiedział sam jeszcze, co myśleć na ten temat, czy może on już wie, ale Bruksela ma inne zdanie, a u nas nie mogą się zdecydować, który przekaz ważniejszy? No i po której stronie my tu jesteśmy?
Ciężkie jest życie tam, gdzie jest się zdanym tylko na TVP 1 i 2.
Inne tematy w dziale Polityka
