trzeba pisać i przypominać, a właściwie pisać, bo wciąż publikowane i nagłaśniane sa tylko kłamstwa ukraińskie . Politycy rządzący Polską nie potrafili nawet oddać czci pomordowanym przez UPA całym polskim wsiom w 70-tą rocznicę zbrodni. Zataja się i zakłamuje historię, a Sycze podnosza łby i zmieniaja katów w ofiary. Czynią to samo co Niemcy i Rosjanie, a dzieje się to za wiedza i przy współpracy administrujących Polakami od 2007 roku.

Pozwolę sobie podac linka do artykułu, który punktuje kłamstwa i wskazuje jednego z kłamców, zatrudnionego w IPN.

http://www.kresykedzierzynkozle.home.pl/page90.php
(...)

"Hasło „organizacja ukraińskich nacjonalistów” zaczyna się od kalendarium i jej założenia, jakie przeszła fazy rozwoju, rozłamu, itd., bez wzmianki o DmytroDoncowie, twórcy ideologii ukraińskiego integralnego nacjonalizmu. Tym, czym dla hitlerowców była „Mein Kampf” tym dla ukraińskich nacjonalistów była książka DmytroDoncowa („Nacjonalizm”), wydana w roku 1926 (nie przetłumaczona na język polski). Szczegółowy opis ideologii DmytroDoncowa znajdziemy w pracach Wiktora Poliszczuka.

· Dywizja SS „Galizien”. Dr Grzegorz Motyka poświęca tej dywizji dwie strony, ale w tekście wcale nie widać zbrodniczości tej faszystowskiej jednostki ukraińskiej na służbie hitlerowskiej.

· Na stronie 1089 „Książki Siemaszków” zaczyna się rozdział pod tytułem.: „zbrodnie niemiecko – ukraińskie”. To partnerstwo w popełnianiu zbrodni jest nierozdzielne, gdyż trudno ocenić, która ofiara padła od kuli SS-mana niemieckiego, a która od ukraińskiego. Dr Grzegorz Motyka w ogóle nie wspomina o udziale ukraińskiej policji w likwidacji całych polskich wsi i żydowskich gett. Udział Ukraińców w zwalczaniu powstania warszawskiego i mordowaniu ludności cywilnej Warszawy. Niech Pan Motyka nie robi głupców z warszawiaków, którzy nie potrafiliby odróżnić gąb azerskich czy turkmeńskich od innych, albo mowy rosyjskiej od ukraińskiej. W tej pracy interesują nas tylko Ukraińcy. Otóż oprócz czysto ukraińskiego Wołyńskiego Legionu Samoobrony (dwie sotnie, razem 400 ludzi), Ukraińcy wchodzili też w skład następujących jednostek: 209 Kozacki batalion Schutzmann Schaften, 3. Pułk Kozaków płk Bondarenki, dwa dywizjony kozackie kawalerii, kozacki 572. Batalion piechoty. Niektóre z tych oddziałów były mieszane, ukraińsko – rosyjskie. 34. policyjny pułk strzelecki posiadał dwa bataliony mieszane ukraińsko – niemieckie.

· Tworzenie legendy o UPA. (…), UPA planowo, zgodnie z rozkazem dowódcy UPA Mykoły Łebedia, przystąpiła do rzezi bezbronnej polskiej ludności Wołynia. Rozkaz był krótki: natychmiast jak najprędzej zakończyć akcję totalnego oczyszczania ukraińskiego terytorium z ludności polskiej. Ten winien być w „Tekach” zacytowany.

Twierdzenie jakoby UPA zwalczała administrację niemiecką jest wyssane z palca, bo ta administracja opierała się głównie na ukraińskich kolaborantach – przecież nie zwalczali sami siebie! Np. w dystrykcie „Galicja” w 1943r. 346 wójtów i burmistrzów było Ukraińcami, a tylko 3 Polaków i 6 Niemców. "(..)

Zjawisko „aletofobii”

Dr Bogusław Paź, „Aletofobia, czyli strach przed prawdą o ludobójstwie na Kresach” w: „Ludobójstwo OUN – UPA na Kresach Południowo – Wschodnich” 2, Kędzierzyn – Koźle 2010.

(Wybrane fragmenty)

„Słowo „aletofobia” jest złożeniem dwóch pochodzenia greckiego słów: aletheia – prawda, oraz phobos – strach.”

„Przedmiot tego strachu to prawda, czyli zarówno: sam domagający się ujawnienia, wydobywania – na – jaw od ponad pół wieku skrzętnie skrywany fakt banderowskiego ludobójstwa, jak i wypowiadanie sądów o nim, które ów fakt w sposób adekwatny opisują. Ogólnie pojęte zjawisko aletofobii ma swoją określoną podmiotową podstawę w postaci strachu, obaw, które budzi u samych zbrodniarzy i ich gloryfikatorów prawda ze względu na realne niebezpieczeństwo niechybnego okrycia się hańbą, jaką muszą się okryć w wyniku ujawnienia zdarzeń z przeszłości.”

„Wydaje się że tak. Po pierwsze dlatego, że wszelkie próby zakłamywania przekazu o ludobójstwie na Kresach dokonywane przez ukraińskich faszystów są racjonalnie umotywowane obawą lub strachem przed hańbą, jaką muszą się okryć wszyscy dawni sprawcy tej zbrodni i dzisiejsi jej apologeci: od duetu: Juszczenko – Tymoszenko, poprzez liczne banderowskie środowiska na Ukrainie po architektów polskiej polityki wobec Ukrainy, których symbolem na naszych oczach staje się poseł PiS Paweł Kowal. Istota tej polityki polegała na popieraniu za wszelką cenę i wbrew opinii publicznej w naszym kraju środowisk banderowców na Ukrainie i w Polsce. Chodzi o to, że bezmiar okrucieństwa i liczba popełnianych zbrodni dokonanych przez tych zbrodniarzy, jak Roman Suchewycz, czy Stepan Bandera, jest tego rodzaju, że informacja o nim z całą pewnością w całym cywilizowanym świecie spotka się z szokiem i potępieniem.

Po drugie, jako następstwo pierwszego: w rezultacie ujawnienia zjawiska genocydu dokonanego przez ukraińskich faszystów na nic się zda ich gloryfikacja przez W. Juszczenkę, ale nawet wyniesienie na ołtarze, jak chce tego część grekokatolików, hitlerowskiego kolaboranta, metropolity Szeptyckiego. Permanentna i ostentacyjna heroizacja przez banderowskie elity władzy na Ukrainie ludobójców, dążących w przeszłości do zagłady wszystkich nieukraińskich mieszkańców Kresów, uprawnia do stwierdzenia, że w wizji państwa tych elit nie ma miejsca na cywilizowaną wielość etniczną i prawa dla innych nacji, niż ukraińska. usankcjonowanie, nawet sakralizacja zbrodni dokonanych przez ukraińskich faszystów, zdaje się staje się obecnie racją bytu państwa ukraińskiego w politycznych wizjach dzisiejszych potomków Stepana Bandery. Na drodze jej budowy stoi jednak prawda o teorii i praktyce patronów działań współczesnych następców Doncowa i Suchewycza.

Po trzecie, głównym ukrywanym celem zjawiska aletofobii jest gra na czas, to znaczy: zamiar przeczekania, aż ostatni świadkowie odejdą do wieczności, a wtedy kwestia prawdy o ludobójstwie pojętej jako wydobywania na jaw tego, co pozostaje ukryte przestanie być kwestią możliwą do realizacji. Przekaz o tej zbrodni przestanie też być kwestią zgodności wypowiadanych sądów rzeczywistością, gdy stanie się wyłącznie efektem politycznej poprawności jako swoistej gry politycznej pomiędzy dominującymi siłami politycznymi w kraju i aktywnością obcej agentury, obecnej w polskich instytucjach życia publicznego. (…)

Po czwarte, racjonalny charakter aletofobii w odniesieniu do jej głównych podmiotów da się uzasadnić tym, co charakteryzuje wszelki strach, a mianowicie: elementem niechybności wydobycia na fakt wszelkich faktów dotyczących ludobójstwa. Medialni i uniwersyteccy kłamcy oraz manipulatorzy zdają sobie sprawę, że nie tylko da się skutecznie ukryć faktów dotyczących bezmiaru zbrodni, jakich dopuścili się ukraińscy wspólnicy Hitlera w dziele zgładzenia nieukraińskiej ludności Kresów, ale że ten przekaz jest nieporównywalnie łatwiejszy niż kiedykolwiek wcześniej.”

„Z diagnozy sytuacji, której dokonują współcześni manipulatorzy, wynikają określone konsekwencje o charakterze praktycznym. Wszystkie sprowadzają się do jednego celu: za wszelką cenę nie dopuścić do otwartego, publicznego mówienia o ludobójstwie, jego sprawcach i celach. Kiedy już nie da się przemilczeć w jakimś publicznym wystąpieniu ludobójstwa dokonanego przez ukraińskich faszystów należy zastosować taktykę konsekwentnego nieużywania samej nazwy „ludobójstwo”. Brak stosownej nazwy na oznaczenie omawianego zjawiska sprawia, że to zjawiska zawsze pozostaje nie do określenia, a jego istota rozmyta. Nie dziwi więc, że np. Bogumiła Berdychowska w radiu TOK FM może mówić przez godzinę o zbrodni na Kresach, nie używając przy tym ani razu słowa „ludobójstwo”. To samo: nasi prominentni politycy, czy poprawni politycznie publicyści.”(...)