SZOK!!! Posłanka Krystyna Pawłowicz.

Przekonałem się właśnie, jak łatwo w Polce przypiąć komuś łatkę ksenofoba, homofoba, mohera, czuba, świra, antysemity, nieuka, pieniacza, dewota, czy prymitywnego wręcz imbecyla.
Zapewne większość tych określeń łączy się z wykreowaną przez media postacią posłanki PIS Krystyny Pawłowicz.
Gdzieś może nawet przebiło się, że jest ona profesorem, ale znając poglądy można zakładać, że to profesura zdobyta na jakiejś mniej renomowanej uczelni katolickiej po studiach teologicznych.
 

Zapewne nie zainteresowałbym się tą postacią, gdybym nie przeczytał dzisiejszego peanu na łamach Wirtualnej Polski poświęconej Hannie Gronkiewicz-Waltz.Oczywiście jest to ostatni dzień przed wyborami na taki wazeliniarski tekst, więc Wirtualna nie szczędziła komplementów i przytaczania zasług obecnej i prawdopodobnie przyszłej (tak podobno wskazują sondaże) prezydent Warszawy.
O najgłośniejszej sprawie ostatnich dni, czyli zagarniętej bezprawnie kamienicy pożydowskiej w Warszawie natychmiast odsprzedanej, ani słowa.
 

Co łączy obie panie? Obie urodziły się w 1952 roku, a więc są rówieśniczkami. Ale nie tylko to. Właśnie z tekstu Wirtualnej (nigdzie indziej takiej informacji nie ma) dowiedziałem się, że  obie są absolwentkami Wydziału Prawa Uniwersytetu Warszawskiego i po ukończeniu studiów przez lata pracowały razem na tym wydziale, m.in. wspólnie z  późniejszym głównym prawnikiem prezydenta Lecha Wałęsy Lechem Falandyszem. Postanowiłem przyjrzeć się sylwetce pani posłanki zaglądając do źródeł, w tym do Wikipedii i zweryfikować obraz, jaki narzuciły nam media.

Krystyna Pawłowiczur. 1952 – polska prawniczka, zajmująca się prawem gospodarczym publicznym, nauczyciel akademicki, doktor habilitowany nauk prawnych, w latach 2007–2011 sędzia Trybunału Stanu, posłanka na Sejm VII kadencji.
W młodości uprawiała dyscypliny lekkoatletyczne, w tym biegi, rzuty oszczepem i dyskiem.

W 1976 ukończyła studia prawnicze na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. Następnie została pracownikiem naukowym na uczelni, przez dwa lata pracowała w Zakładzie Prawa Rolnego, po czym przez ponad 30 lat była pracownikiem naukowym i dydaktycznym w Zakładzie Administracyjnego Prawa Gospodarczego i Bankowego Instytutu Nauk Administracyjno-Prawnych na WPiA UW.

Przez kilka lat współpracowała w ramach Instytutu Nauk Prawnych PAN z Ludwikiem Barem. W 1979 ukończyła aplikację sędziowską. Uzyskała stopień doktora nauk prawnych w zakresie prawa administracyjnego, a w 2005 habilitowała się na podstawie rozprawy zatytułowanej Przedsiębiorca wobec Najwyższej Izby Kontroli. Studium publicznoprawne.
 

Brała udział w rozmowach Okrągłego Stołu po stronie solidarnościowej w ramach podzespołu ds. organizacji społecznych, zajmującego się projektem ustawy o zgromadzeniach, której była współautorką. Od 1989 była ekspertem Sejmu i Senatu w zakresie prac legislacyjnych. W okresie rządu Jana Olszewskiego działała jako doradca prawny ministra i Biura Prasowego Rządu. Przygotowała ok. 50 opinii i ekspertyz prawnych na zlecenie Sejmu i Senatu, Kancelarii Prezydenta RP oraz centralnych i naczelnych organów państwowych. Jest autorką ok. 90 publikacji naukowych, w tym książek, prac zbiorowych i artykułów naukowych, a także współautorką podręcznika akademickiego Prawo gospodarcze. Zagadnienia administracyjnoprawne. Wydała Raport dla rządu o centralnych organach administracji rządowej.
 

14 listopada 2007 Sejm wybrał ją na stanowisko członka Trybunału Stanu na czteroletnią kadencję 2007–2011. Rekomendującym klubem parlamentarnym było Prawo i Sprawiedliwość. W 2008 publicznie zakwestionowała zgodność traktatu lizbońskiego z Konstytucją RP.Od września 2009 do marca 2010 zasiadała w radzie nadzorczej Telewizji Polskiej.
Publikowała artykuły prawne i publicystyczno-naukowe w „Rzeczpospolitej”, „Życiu Gospodarczym”.
W wyborach parlamentarnych w 2011 była bezpartyjną kandydatką i liderem listy PiS do Sejmu w okręgu siedleckim. Uzyskała mandat poselski, otrzymując 20 681 głosów. Została przedstawicielką Sejmu VII kadencji w Krajowej Radzie Sądownictwa. Zyskała rozgłos medialny, przedstawiając w styczniu 2013 stanowisko Klubu Parlamentarnego PiS w sprawie poselskich projektów ustaw dotyczących związków partnerskich.
 

Kto doczytał do tego momentu przeżył zapewne szok nie mniejszy niż ja, widząc, jak obraz medialny wykreowany przez dziennikarzy i konkurencyjnych polityków różni się od rzeczywistości. Jeszcze 3 lata temu, a więc w wyborach 2011 roku, była kandydatką niezależną, nie należącą do żadnej partii politycznej.
Swoją błyskotliwą karierę medialną zawdzięcza zapewne ostatnim występom z 2013 roku  związanym z projektem ustaw dotyczących związków partnerskich. To wtedy zaczęła się nagonka medialna i kreowanie wizerunku, który okazuje się tak zafałszowany.
 

To jest najlepszy przykład, jak w Polsce tworzy się stereotypyniszcząc dorobek własny i osiągnięcia poszczególnych jednostek, aby odpowiedzieć na chwilowe zapotrzebowanie polityczne i zasłużyć na rządowe profity.
Oglądając na YT filmy z udziałem posłanki widzę, że jest uodpornione na takie działania. Ma silną osobowość i refleksyjny stosunek do własnej osoby.  Krytykanci mają w tym przypadku wyjątkowo trudne zadanie.