Spokojni, patriotycznie natchnieni, lecz pokojowo nastawioni do wszelkiej materii ożywionej oraz nieożywionej, uczestnicy Marszu Niepodległości, których według reżimowych mediów było 20 tysięcy, choć w rzeczywistości było ich nawet i tysięcy pińćset, śpiewając i powiewając flagami przejść przez Warszawę chcieli. Jadnakowoż, taki sukces Marszu był nie w smak Tuskowi i wspierającym go służbom oraz Ruskim, więc Policja zorganizowała prowokację ze wszech miar paskudną i nikczemną.
Otóż, specjalne grupy funkcjonariuszy, które się wprzódy gruntownie schlały, na umówiony sygnał, pobiegły do suk, skąd pobrały materiały prowokacyjne w natępujących formach: kostka brukowa, płyty chodnikowe, butelka, petardy i race. Następnie wdziawszy białe maski, grupy prowokatorów wbiegły między spokojnie stojących uczetników marszu i zaczęły obrzucać materiałami prowokacyjnymi policję, a następnie opuszczać tłum spokojnych uczetników Marszu i chowając za szpaler policyjny znów przebirać w uniformy policyjne. Tak sztucznie sprowokowana policja postanowiła zrobić patriotom niepatriotyczną krzywdę, atakując ich armatkami wodnymi, gazem włzawiącym oraz z broni gładkolufowej względnie amunicją ostrą (ciała poległych zabrano). Na te ataki odpowiadali prowokatorzy uprzednio wmieszani w tłum pokojowych uczetników Marszu i wyposażeni w wyżej opisane materiały prowokacyjne. Prowokatorzy byli tak zaangażowani w działania, że udało im się ranić kilkoro policjantów. Jednak nie można wykluczyć, że to kłamstwa policji, gdyż płytki chodnikowe były w końcu kartonowe.
Prowokatorzy wyrywali również znaki drogowe oraz pobili kamerzystę TVP. Nie udało im się jednak tym razem zniszczyć żadnego wozu transmisyjnego. Niektóre grupy prowokacyjne przebierały się za kibiców Legii. Na wszystko mamy dowody, nagrania oraz świadków dostępnych w internetach.
Dzięki wrodzonej kulturze oraz stalowym nerwom uczestnicy Marszu nie dali się sprowokować.
