W różny sposób i na salonie i nie tylko ( a z ciekawości "wyguglałem" sobie wczoraj swoje nazwisko:)) określono i moją i mnie podobnych niechęć do Madonny i jej wodewilu:). Najczęściej powtarzającym się okresleniem jest "prowincjonalna frustracja":) Zastanówmy się nad jej genezą.
Czy jest to frustracja spowodowana świadomością upadku jakości "sztuki powszechnej" (no z Madonny to Edith Piaf nie jest a ta też była artystką znaną dosyć szeroko)? Czy jest to frustracja spowodowana świadomoscią fałszywości podtekstu rzekomych prowokacji, które w rzeczywistością są płytkimi skandalami obliczonymi jedynie na efekt "nie ważne jak ale żeby mówili"? Czy jest to frustracja spoowodowana niemożnością pogodzenia się z coraz bardziej dominującą kulturą celebrycką opartą na założeniu że można ludziom wmówić że ktoś jest coś wart "dlatego że tak"? Czy jest to frustracja spowodowana sytuacją w której usiłuje się komuś wmawiać że Doda jest nadzwyczaj inteligentna a Kuba Wojewódzki wygrywa rankingi autorytetów? Czy jest to frustracja spowodowana pamięcią tego że śmierć Lady D jest opłakiwana do dziś a o śmierci Matki Teresy tzw. większość prawie już zapomniała?
Jeżeli tak to chwała prowincjonalnej frustracji.
Inne tematy w dziale Polityka
