Targanie

^

Otóż to. Nie oglądam już od wielu miesięcy programu TVN z Moniką Olejnik w roli głównej, czyli "Kropka nad i". Z prostego powodu. Boję się, że znowu jej gościem będzie ktoś z PiS, lub sympatyzujący z ową organizacją, tak jawnie szkodzącą Polsce. A spotkanie takiego kogoś - nawet na ekranie TV - po godzinie dwudziestej gwarantuje koszmary senne. Chętnie więc wtedy wytargałbym autorów programu za uszy, że zapraszają owe diabolicznie antypatyczne (masło maślane) osoby. Jako przykład podam jedynie dwa nazwiska (jest ich znacznie więcej), które powodują u mnie właśnie tą potrzebę konieczności "targania". Są to p.p Jadwiga Staniszkis i Joachim Brudziński. Coś okropnego. Zupełna już gigalomania jedynie oświeconych osób, wprost ziemskich doskonałości. W rezultacie zaś gadających od rzeczy i nie na temat - aby gadać... Wtedy potrzeba targania osiąga u mnie poziom nerwicowego zenitu. Wolę więc nie oglądać tych programów, bo istnieje realna możliwość, że mój telewizor mógłby w pewnym momencie wylądować za oknem IV piętra, wprost na główną ulicę miasta w którym mieszkam. Na dodatek sam, więc nikt nie miałby możliwości mnie powstrzymać. I przez takie to, PiS-olubne osoby, kolejne kłopoty by mnie nie ominęły... Nawet sam Bednarski niewiele tutaj mógłby zdziałać. Od pewnego jednak czasu targanie to zaczyna zmieniać coraz gwałtowniej swój wektorowy kierunek. Bo może jednak dobrze się dzieje, że Polacy oglądają podobne dziwolągi bliskie PiS-owi ?. Prawdopodobnie narasta wtedy w nich przekonanie o braku jakichkolwiek pozytywnych wartości w PiS. Tak przecież już dzieje się z osobami Kaczyńskiego czy Macierewicza... Im więcej ich na ekranach TV, tym mniejsze słupki sondażowego poparcia dla samej partii, czy tylko ich kandydata na prezydenta Andrzeja Dudy. Dochodzę więc do wniosku, że ta druga odmiana targania moimi doznaniami winna w końcu zwyciężyć...

- im więcej was, tym mniejsze poparcie... I o to chodzi... o to chodzi -