"Farbowany lis" zakrada się do kurnika

"Przekombinowanie", "strzał w stopę", "makiawelizm", "cynizm polityczny" itd., itd. To tylko niektóre z komentarzy będących reakcją na deklarację Kaczyńskiego, że odtąd nie będzie używał określenia "postkomuniści" i zadowoli się "lewicą". Nad częścią tych komentarzy warto się pochylić, bo wynikają z dobrej woli i z wnikliwości komentatorów, część nie jest warta funta kłaków, bo wynika ze złej woli i zdecydowanie mniejszej wnikliwości komentatorów. Kaczyński zagrał odważnie, żeby nie powiedzieć brawurowo, ale tylko po takich zagraniach poznaje się prawdziwych polityków, czyli takich, którzy urodzili się z bakcylem jej rozumienia. W przeciwieństwie do tych, którzy mogą wprawdzie wygrywać wybory, mogą je wygrywać wielokrotnie, ale pozostają jedynie pacynkami, którym sprzyjają szklane kule marketingu politycznego, szczęście, sondaże, media, a czasami sprzyja także coś silniejszego od mediów.

Kalkulacje Kaczyńskiego były jasne. Gorliwi zwolennicy powinni przyjętą metodę postępowania zaaprobować, bo albo mu wierzą, albo nie, ale wówczas nie są żelaznym elektoratem. Niezdecydowani muszą wybierać między nim a marszałkiem-prezydentem, który przecież w swej pryncypialności aż się ślini na samą myśl, że wyborcy Napieralskiego mogą poprzeć właśnie jego. Niezdecydowani muszą wybierać, kierując się innymi względami niż oceną ukłonu w stronę elektoratu Napieralskiego. A wyborcy Napieralskiego, ci z nich, którzy nie są ciągle zapłakanymi sierotami po dawnym systemie (wolno przypuszczać, że takich nie jest mało), powinni przynajmniej się zastanowić i odpowiedzieć na pytanie, co jest bardziej prawdopodobne: zmiana Kaczyńskiego, choćby tylko deklarowana, ale daleko idąca w warstwie słownej, z pewnymi możliwościami przeprowadzenia w przyszłości reform, na których powinno zależeć zwykłym ludziom, czy wiara w możliwości współpracy z Platformą, która nie dość, że prawdziwej współpracy (współpracy, czyli realnego partycypowania w rządzeniu) sobie nie życzy, to w dodatku żadnych reform nie jest w stanie przeprowadzić. A poza tym Kaczyński może rzeczywiście wyborców Napieralskiego tylko kokietuje, ale jak dotychczas ich nie uraża, a zwolennicy marszałka-prezydenta wprawdzie wyborców Napieralskiego również kokietują, ale jednocześnie ich obrażają, a w każdym razie traktują raczej pogardliwie lub lekceważąco. 

Plan Kaczyńskiego może się skończyć sukcesem, może spalić na panewce, przynosząc mu klęskę wyborczą. Będzie to zależało od bardzo wielu czynników. Jedno wszak nie pozostawia wątpliwości: zagrał ryzykownie, ale i tym razem, jeśli oceniać to na bieżąco, zagrał skutecznie. Inaczej tego ocenić nie sposób, ponieważ dowodem są reakcje zwolenników marszałka-prezydenta. Gdyby chodziło o rzecz, z ich punktu widzenia, mało ważną, zadowolono by się obśmianiem rywala. Skoro jednak wytoczono cięższe armaty, widać, że strzał był odmierzony dobrze. Jak będzie Kaczyński atakowany, już pokazano, przy odpowiednio gorliwym poparciu "naszych" mediów. Czy to wystarczy? Jeśli Kaczyński nie da się sprowokować i będzie jednocześnie tłumaczył, jakich granic własnych poglądów nie przekroczy, wchodząc w nowe rozdanie, wówczas może mu się udać.

I na koniec uwaga bardziej ogólna. Jeśli w polityce nie umie się rozdzielić "estetyki" od pewnych konieczności, czyli od realizmu, niczego się z niej nie zrozumie. Z estetycznego punktu widzenia wyborca ma prawo wielu kwestii nie aprobować, mogą go one nawet rozdrażniać, ale dopóki popierany polityk nie przekroczy pewnych granic, polityk, do którego zdolności i dobrej woli dotychczas wyborca miał pełne lub prawie pełne zaufanie, musi dać mu szansę. Gdyby przyjrzeć się działaniom najwybitniejszych mężów stanu, dostrzeglibyśmy wiele wyborów i decyzji, które właśnie z "estetycznego" punktu widzenia budziły mnóstwo emocji. Ale sądząc po efektach, to oni mieli rację a nie ich "estetyczni" krytycy.