Wkręceni w Katarynę

W taki dzień jak dzisiejszy, który z mojego punktu widzenia niespecjalnie różni się od innych, gdyż akurat 1 Listopada na groby nie chodzę, bo nie lubię dzikich tlumów nie tylko na stadionach i na koncertach, pomyślałem sobie, że zacznę nieco nostalgicznie i zaraz wyjaśnię dlaczego:

Otóż dlatego, że gdy wszedłem dziś na Salon, w oczy me rzucił się wpis o niejakiej Katarynie, z którego wynika, że to jakaś znana blogerka, który kiedyś była lepszym sortem, a dziś zdradziła. Być może jest zupełnie odwrotnie, ale to o tyle bez znaczenia, że pojęcia nie miałem, że ktoś taki w ogóle istnieje, że nie wspomnę o autorze notki, któremu owa Kataryna najwyraźniej nie w smak.

Szybko przeszukłam "bazę" w mojej głowie i od razu przypomniała mi się ta piosenka, pochodząca z czasów, gdy nie było czegoś takiego jak "blogosfera". Ba, nawet jeszcze nie śnił się nikomu internet, a co najwyżej golonka, bo jak wiadomo, niektórym głodnym właśnie ona często się śni.

No ale czasy się zmieniły, a ponieważ historia porusza się po okręgu, a natura nie znosi próżni, w miejsce kataryniarza pojawiła się Kataryna i cała rzesza ludzi, którym się wydaje, że pisząc zmieniają świat, a przynajmniej, że to "blogowanie" ma jakiś wpływ na rzeczywistość, która ich otacza.

Otóż muszę was zmartwić, panie i panowie - piszecie niestety przeważnie na Berdyczów, nawet wówczas, gdy śmierć jakiegoś blogera odnotuje prezydent, a z innym sfotografuje się prezes.

"Klikalność" ma jedynie wpływ na dochody z reklam portalu, który udostępnił wam "gratis" miejsce na swoim serwerze. O większości z was nikt nigdy nie usłyszy i kilka czy kilkanaście nicków o których gdzieś, coś, tam.... nie tylko nie czyni wiosny, ale właśnie potwierdza smutną prawdę.

"Oni" czyli "ciktórzypociągajązawszystkiesznurki" traktują was jak wieloryb plankton, dlatego piszę o muzyce, bo ona faktycznie czasemi potrafiła wywołać "rewolucję". Małą, ale jednak.