Obama krzepi

Dowiedziałem się dzisiaj, że jestem rasistą. Wszystko z tego powodu, że odpytany przez pracownicę o wybory w Stanach Zjednoczonych stwierdziłem luzacko, że poparłbym Johna McCaina.
Na nic zdały się moje wyjaśnienia i, sądząc z jej reakcji, mało wiarygodne argumenty niby racjonalne, że przecież kolor skóry wcale nie musi być moim kryterium, bo kandydaci miewają też czasem poglądy, a ja interesuje się trochę polityką itd.
Nic, jak do słupa. Była nadal zawiedziona, a wręcz wstrząśnięta moim prostactwem.

Nawet polubowne zdanie puentujące ten nieopatrznie podjęty temat, że na szczęście my nie mamy tych dylematów, bo Donald naszym białym wybawicielem już za dwa lata, nie udobruchały zaangażowanej kobiety.
Była szczerze zawiedziona i zniesmaczona odkryciem, że jej szef jest kolesiem, który pod maską ogłady skrywa twarz rasisty i na 100 procent nazywa każdego Afroamerykanina czarnuchem.

Przyznaję, że byłem zaskoczony jej podejściem, bo znałem ją dotąd raczej jako sympatyczną słuchaczkę radia „Eska" i miłośniczkę seriali daleką od tego, by interesować się polityką.
Okazało się jednak, że tak jak ja w sezonie zimowym interesuje się skokami narciarskimi i mam nawet swoich faworytów, tak ona przy okazji wyborów w USA rozszerzyła wachlarz swych zainteresowań i oddała Obamie swe serce.

Zapewne jej zaangażowanie będzie krótkotrwałe, ale na ten moment ona wie, że McCain to ten zły, a widziany chyba przez pryzmat ckliwej „Chaty Wuja Toma" Barack musi być jego zaprzeczeniem - wymagającym współczucia szlachetnym człowiekiem.

Przypomniało mi to wybory w Polsce, gdzie Kaczor był tylko małym, podłym, zakompleksionym i faszyzującym Kaczorem, a Pan Donald Tusk sympatycznym, miłym, wyrozumiałem liberałem, niepozbawionym poczucia humoru Donkiem.

Być może znalazłbym jeszcze inne podobieństwa, ale to właśnie wydaje mi się niezaprzeczalne i najlepiej oddające pewien schemat, który prawie sprawdził się w Polsce i być może niedługo sprawdzi się w USA.
Mam tutaj na myśli tę atmosferę powszechnego zaangażowania w sprawę, by nie powiedzieć, że wręcz histerii. Nagle okazuje się bowiem, że świat jest czarno-biały i ludzie dobrzy, szlachetni i inteligentni popierają Tuska/Obamę, a źli, małostkowi i tępi (w USA rednecksi, w Polsce mohery) - Kaczyńskiego/McCaina.

Nie wnikam, być może nawet podział taki jest faktem. Ciekawsze jest to, że zarówno polskim, jak i amerykańskim spin doktorom udało się wywołać tak powszechną histerię, która tym drugim przypadku ogarnęła też inne części świata, co doskonale widać na przykładzie mojej dość odległej od wielkiej polityki pracownicy.

Może więc należy się cieszyć, że wreszcie ludzie przestali być tak doskonale obojętni i zrozumieli, że nie jest wszystko jedno, kto sprawuje władze na tym świecie?

Byłoby fajnie, ja jednak nie mogę oprzeć się wrażeniu, zarówno Tusk jak i Obama wciskani są nam w jakiejś wiązanej, nie wiadomo jeszcze dokładnie z czym, ale jednak dość enigmatycznej promocji.