Po doświadczeniach ostatnich dwu dni, nagle, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, wszyscy dziennikarze i cała klasa polityczna zaczęli mówić o Lechu Kaczyńskim jak o swoim Wielkim Prezydencie.
Zaczęli nareszcie dostrzegać jego pozytywne cechy, z których do tej pory drwili aż do bólu. Zobaczyli w nim ciepłego, miłego człowieka, bardzo kochającego swoją Żonę, czemu dawał bez skrępowania wyraz, przytulając ją, lub trzymając jej dłoń w swojej dłoni, często uśmiechającego się nieśmiało, jakby zdziwionego brutalnością świata wokół, czasami nieporadnego ze swoim mikrofonem czy krawatem.
Nagle okazało się, ze Prezydent nie musi być „macho”, że dobrze było, jak był właśnie taki, jaki był. Okazało się, jak ważne są Wartości o które walczył, takie jak tradycja, historia Polski i jej wielkość, pamięć, Bóg wreszcie.
Nagle okazało się, jak płaskie, nic nie znaczące, głupie często, były ataki, które na niego przypuszczano.
Nagle okazało się, że znikł z mediów i wcale go nam nie brakuje, taki wiodący medialny szołmen, jak pan Palikot.
I niech tak zostanie. Na zawsze, Niech już nigdy media nie włażą z powrotem do rynsztoka, z którego wyciągnęła ich dzisiaj śmierć Prezydenta. Niech butelka z dżinem nienawiści, z duchem Palikota, na zawsze pozostanie zamknięta.
