Michał F. Siedzikowski - Spłacajmy nasz dług

Jak powinni być traktowani bohaterowie walki o niepodległość Polski? Z szacunkiem, odznaczani, honorowani, zapraszani na spotkania z młodzieżą oraz na rocznice ważnych wydarzeń historycznych. Proste? Nie w Polsce. 

 

 

 

 

Szczególnie przykre jest zachowanie części młodego pokolenia w stosunku do nich. Bywam świadkiem sytuacji wołających o pomstę. Przykład pierwszy: w autobusie komunikacji miejskiej na widok starszego pana nikt z młodych ludzi zajmujących miejsce siedzące nie wstał, aby mu ustąpić. Zrobiła to dopiero osoba w podobnym do niego wieku.

Najgorszy jednak w tym wszystkim był komentarz dwóch dziewczyn, na oko gimnazjalistek, które widząc wsiadającego do autobusu starszego pana – ubranego, co trzeba podkreślić, bardzo skromnie, stwierdziły w na tyle głośnej rozmowie, że usłyszał ją również i on: „Popatrz, jakie stare próchno”, „A jak się ubiera! Nie stać dziada na lepsze ciuchy?”, „I po co to jeszcze łazi! Tylko miejsce zabiera”.

Nikt przecież nie wymaga, aby na widok kombatantów – pan miał w marynarce miniaturkę Krzyża Walecznych – od razu padać na kolana i całować po rękach, ale odrobina szacunku i godnego zachowania jednak się należy.

Przykład drugi, z kolejki w supermarkecie. Kombatant AK – był w mundurze z opaską na ramieniu. Na jego prośbę o przepuszczenie w kolejce – pan miał naprawdę bardzo mało zakupów, natomiast para młodych ludzi przed nim miała dwa pełne kosze – usłyszał w odpowiedzi: „A co pan sobie myśli?! Nam też się spieszy! Myśli, że jak jest stary, to mu się wszystko należy! Stary pan jesteś, to się nigdzie nie spieszysz i możesz pan poczekać”. 

Czy naprawdę w ten sposób powinno wyglądać zachowanie ludzi młodych, sądząc z rozmowy – wykształconych i dobrze sytuowanych?

Niedawno rozmawiałem ze znajomą o popularnym serialu „Czas honoru”. Pani Monika opowiedziała mi wówczas historię swojego wujka. Był żołnierzem armii Andersa. Po zakończeniu działań wojennych został pozbawiony polskiego obywatelstwa, zaocznie skazany na karę śmierci i zmuszony do pozostania w Wielkiej Brytanii.

W roku 1989 ciążący na nim wyrok został uchylony, jednak obywatelstwo nie zostało przywrócone, ponieważ instytucje rządowe stwierdziły, że nie mogą zrobić tego automatycznie. Musiałby on złożyć wniosek o przywrócenie obywatelstwa – co samo w sobie jest absurdalne, ponieważ pan Adam nigdy się go nie zrzekł, a został go pozbawiony w sposób nielegalny. Nie podjął starań o przywrócenie obywatelstwa, stwierdzając: „Skoro mi sami zabrali, to niech mi sami oddadzą”. Podobnie myśli wielu kombatantów.

Pan Adam ma świętą rację. Dlaczego – nie tylko on, ale również inni byli żołnierze II Korpusu, cichociemnych, żołnierzy generałów Maczka i Sosabowskiego, a także z oddziałów walczących w kraju – mają się starać o coś, czego nigdy się nie zrzekli, a zostali tego pozbawieni przez komunistyczne sądy?

Czy tak trudno po 24 latach od upadku komunizmu jedną ustawą przywrócić obywatelstwo żołnierzom Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie? Żyje ich tylko garstka.

Narodowy Dzień Pamięci Żołnierzy Wyklętych ustanowiony został dopiero w roku 2011, a powinno stać się to dużo wcześniej. Nadawanie nazw ulic upamiętniających naszych bohaterów również wiąże się z oporami – szczególnie ze strony polityków SLD.

Dlaczego w państwach zachodnich nie ma takich problemów? Nawet Rosjanie czczą bohaterów „Wojny Ojczyźnianej”. Dlaczego to właśnie u nas stawiane są aż takie przeszkody? Dlaczego pomocą dla kombatantów muszą się zajmować organizacje pozarządowe, takie jak fundacja „Odra–Niemen” albo patriotycznie nastawieni kibice?

Takich jak pan Adam jest wielu. Żyjących na emigracji, ale również tutaj – pośród nas.

Oddajmy im chociaż w części to, co oni zrobili dla nas.

Nie pozwólmy zapomnieć tych, dzięki którym żyjemy we własnym kraju.