Wybory Prezydenckie: Czy Platforma Obywatelska gra w Rosyjską ruletkę z własną przyszłości

„Największym wrogiem wiedzy nie jest ignorancja, lecz iluzja wiedzy.”

 W najnowszych analizach politycznych, które zwykle toną w przewidywalnych komentarzach, posłanka Joanna Mucha odważnie rzuca wyzwanie status quo, malując obraz minionych wyborów prezydenckich jako „kroniki zapowiedzianej porażki” dla Platformy Obywatelskiej. Jej wpisy w mediach społecznościowych, a zwłaszcza ten z 3 czerwca, wstrząsnęły sceną polityczną, wytykając partii rządzącej fundamentalne błędy strategiczne i komunikacyjne, które zdaniem Muchy, prowadzą prosto do przegranej. Co więcej, falę tych publicznych refleksji wzmacniają dziesiątki anonimowych wiadomości od osób związanych z Platformą, które potwierdzają obawy posłanki, wskazując na głęboki kryzys wewnętrzny i brak gotowości na samokrytykę.

Wybory Prezydenckie: Dlaczego Platforma Obywatelska może przegrać mimo silnej pozycji?

 Mucha bez ogródek wskazuje na diametralne różnice w podejściu do strategii wyborczej między Prawem i Sprawiedliwością a Platformą Obywatelską. Według niej PiS skrupulatnie analizuje pożądane cechy kandydata, przeprowadza castingi i zatrudnia sztabowców, którzy mają na koncie zwycięstwa. Celem jest znalezienie osoby, która nie jest bezpośrednio kojarzona z rządem PiS i która będzie w stanie przyciągnąć elektorat spoza własnej bańki, w tym wyborców Konfederacji. Ich działania są oparte na dokładnych badaniach, a każdy element kampanii – od konwencji po briefieng – jest precyzyjnie przygotowany i kontrolowany. Nawet w obliczu potknięć, PiS potrafi je „ustać” dzięki zorganizowanej komunikacji i umiejętności ukrycia niewygodnych twarzy.

 Zupełnie inaczej ma się sytuacja w Platformie Obywatelskiej. Joanna Mucha zarzuca partii „samozajebistość”, która prowadzi do ignorowania analiz strategicznych. Jej zdaniem Platforma wierzy, że „zwycięstwo jej się po prostu należy”, co skutkuje brakiem realnego castingu na kandydata. Wybór, jak w przypadku Rafała Trzaskowskiego, miał być pozorny i podyktowany jedynie chęcią uniknięcia oskarżeń o bezpośrednie narzucenie kandydata przez Donalda Tuska. Mucha, choć ceni Trzaskowskiego jako prezydenta, podkreśla, że „nigdy nie będzie dobrym KANDYDATEM na prezydenta”, między innymi ze względu na jego liberalne poglądy, które podziela zaledwie jedna trzecia społeczeństwa, a także fakt, że polska scena polityczna przesunęła się w prawo. Dodatkowo, negatywne skojarzenia z obecnym rządem Platformy dodatkowo obciążają jego kandydaturę.

 Krytyka dotyczy również sztabów wyborczych. Podczas gdy PiS stawia na zwycięzców, Platforma, zdaniem Muchy, obstawia „tych, co zawsze” – ludzi, którzy przegrali wszystkie kampanie od 2011 roku. Najbardziej uderzająca jest jednak diagnoza dotycząca wykorzystania badań. Platforma Obywatelska, pomimo ponoszenia sporych kosztów na badania, ma je ignorować, kierując się jedynie „widzimisię” poszczególnych członków sztabu. Ta ignorancja, w połączeniu z zamykaniem się w „własnej bańce”, uniemożliwia partii dotarcie do wyborców spoza swojego tradycyjnego elektoratu i przygotowanie oferty politycznej, która mogłaby ich przekonać.

 Wpis Joanny Muchy wywołał lawinę komentarzy, ale najbardziej wymowne są te prywatne, przesyłane bezpośrednio do posłanki. „To mówienie do ściany”, „Nie wierzę w refleksję i zmianę u nich”, „To beton, do nich nic nie dociera” – to tylko niektóre z cytatów, które malują obraz głębokiego rozczarowania i rezygnacji wśród osób związanych z Platformą. Te wewnętrzne głosy potwierdzają diagnozę Muchy o braku samokrytyki i ignorancji, która może doprowadzić do katastrofy w nadchodzących wyborach. Nawet pojawienie się Donalda Tuska w kluczowym momencie kampanii, co zdaniem Muchy jest błędem, świadczy o niezrozumieniu własnego wizerunku i jego wpływu na społeczne zaufanie.

Analiza Joanny Muchy, wzmocniona przez wewnętrzne głosy z Platformy Obywatelskiej, rysuje pesymistyczny, lecz potencjalnie realistyczny scenariusz dla partii rządzącej. Jeśli Platforma nie dokona głębokiej autorefleksji, nie zacznie słuchać badań i nie wyjdzie poza swoją „bańkę”, ryzykuje powtórzenie błędów przeszłości i przegraną w wyborach parlamentarnych. Wyzwania stojące przed partią są fundamentalne: od zmiany myślenia o strategii, poprzez gruntowną przebudowę kierownictwa, aż po odwagę w dotarciu do elektoratu o odmiennych poglądach. Pytanie brzmi, czy partia będzie w stanie odrzucić iluzję własnej wyższości na rzecz pragmatyzmu i skuteczności, zanim będzie za późno.

_{Oprac. redaktor Gniadek}

[ Polecam się i proszę o wdzięczność wedle uznania na Suppi ]