Wszystkie reformy w Polsce zawsze będą rozbijały się o człowieka. Gdybyśmy recypowali brytyjskie prawo konstytucyjne, niemieckie prawo handlowe, szwajcarskie bankowe, i francuskie cywilne, to i tak nie będziemy krajem idealnym. Polak natychmiast obejdzie każdy z najidealniejszych nawet przepisów. Podstawą naszego systemu prawnego, nie powinien być strach przed sankcjami jakie nas mogą spotkać za nieprzestrzeganie danych norm, tylko przeczucie, że tak czynić należy bo jest to dobre i sprawiedliwe. Takiego przeczucia w Polsce, co najmniej od czasów Jagiellońskich nie ma.
„Kadry decydują o wszystkim”, chociaż na autora tych słów nie jest dobrze się powoływać to ma jednak absolutną rację. Zawsze na końcu będzie człowiek, bo to on będzie wykonywał i interpretował dany przepis prawny. Bo to człowiek jest podstawą całego systemu politycznego, społecznego, ekonomicznego. Głównym celem sowietów po Rewolucji Październikowej było jak najszybsze wychowanie nowego człowieka – Homo Sovietusa. Tworzono żłobki, przedszkola, szkoły których głównym celem było wyrwanie dziecka spod opieki rodzicielskiej i wtłaczanie mu w głowę jedynych słusznych myśli. Efekt to Patryk Morozow, ale też ogromne poświęcenie radzieckiej młodzieży w obronie Stalina i władzy radzieckiej w czasie Wielkiej Wojny Ojczyźnianej. Podczas gdy starzy, pamiętający jeszcze władze przedrewolucyjne, z zadowoleniem witali wkraczające wojska sowieckie.
W III RP, dostrzegając potrzebę wymienia człowieka PRL na nowego człowieka, dostosowanego do normalnych warunków demokracji wolnorynkowej popełniono jeden koszmarny błąd, wypaczający cały plan. Otóż, stwierdzono, że prawdziwa demokracja w Polsce nastanie, kiedy solidnie wykształcimy nowych ludzi, młodych, znających języki obce, znających inne kraje etc. Kiedy oni przejmą władzę w Polsce, wtedy kraj nad Wisłą stanie się w pełni demokratyczny. (dzisiaj znane jako mit II Irlandii). Zapomniano o jednej rzeczy – charakterze.
Tu sobie pozwolę na kolejne odwołanie do mojego ulubionego Cata-Mackiewicza. W jednym z przedwojennych artykułów, krytykując poczynania ekipy sanacyjnej usuwającej z aparatu administracyjnego starych endeków czy socjalistów pisał: „W Polsce zbyt często zapominamy o charakterze, stawiając przede wszystkim na wiedzę i wykształcenie. A cóż nam z dobrze wyszkolonego żołnierza, jeżeli zdezerteruje z pola walki? Cóż nam z doskonale obeznanego w przepisach sędziego, kiedy da się przekupić? Cóż nam z urzędnika państwowego, kiedy nie ma prezencji i autorytetu?” Wykrzyknąć, się chcę: toć to zdanie genialne! A jak proste, i czemu nikt z naszych Wielkich Autorytetów III RP nigdy nie powiedział o tym? Zawsze się mówi wiedza, wiedza, wiedza. A charakter?
Polska szkoła. Bo tutaj się kształtuje obywateli. Kto jest najmocniej promowany w szkołach. Zarówno przed jak i po reformie, wspiera się tylko tych co mają najlepsze oceny – ot chociażby świadectwo z paskiem, i książkowa nagroda na koniec roku. A nagroda za charakter, za koleżeńskość, rzetelność, solidność i uczciwość? Nie ma takiego przełożenia, że jak ktoś ma dobre oceny to posiada także wymienione wyżej cechy. Tzw. paskowicze to najczęściej kujony, wywyższające się nad otoczeniem, niemiłe w obyciu towarzyskim, pozbawieni jakiejkolwiek pasji, kujący w poniedziałek matematykę, we wtorek poezję, w środę biologię, a w piątek historię. Takie osoby bardzo ciężko później odnajdują się w sytuacji nieopisanej w książce, nie potrafią zaimprowizować. Stają się klasycznymi wykształciuchami, i w tych trudnych momentach sięgają nie do własnej, ale dyżurnego autorytetu opinii.
Lekcja wychowawcza w Polskiej szkole? – śmiech na Sali, 1 lekcja tygodniowo, na której nadrabia się zaległości z innych przedmiotów. Zresztą jak można w ciągu 45 minut zobaczyć kto ma jaki charakter i jakim jest człowiekiem. Najlepsza lekcja wychowawcza to chociażby klasowa wycieczka, gdzie widać jak na dłoni, kto jak się zachowuje, czy zbija się z innych kolegów, koleżanek, czy stara się z każdym porozmawiać, czy dzieli się z innymi swoim jedzeniem, czy gdzieś się z tym chomikuje. Na takiej wycieczce widać czy uczeń potrafi odnaleźć się w obcym mieście etc. Ale wycieczki szkolne w obecnej szkole? Toć to strach, przedewszystkim dla nauczyciela, bo musi wziąć odpowiedzialność za tych uczniów. A po co mu to? Za wycieczki przecież nie ma ekstra dodatkowej kasy. Inny sposób kształtowania charakterów – harcerstwo. Nie modne, bo lepiej pograć na komputerze, lub pobuszować po Internecie. A zresztą nawet rodzice niezbyt chętnie posyłają do harcerstwa swoje pociechy, bo nuż drużynowy okaże się pedofilem.
Charakter. To się nie liczy. Języki obce się liczą, wiedza, ale nie charakter. Słowność – gdzie tam przecież, wszyscy kłamią i okłamują siebie nawzajem, uczniowie nauczycieli, kiedy usprawiedliwiają swoje nieobecności. Nauczyciele uczniów, kiedy nie potrafią się przyznać do swojej niewiedzy. Studenci na uniwersytetach też kłamią, podając coraz to idiotyczniejsze powody nieobecności na egzaminach. Ale czemu profesorowie pałają świętym oburzeniem, kiedy sami okłamują co do swojej przeszłości. Zdolność do samookłamywania naszego narodu jest wspaniała. Kłamie się na rozmowach kwalifikacyjnych, bo podanie, że jednak nie zna się perfect angielskiego, obniża zdecydowanie szanse. Kłamie pracodawca, kiedy obiecuje, wielką karierę i wielkie zarobki.
W 1939 Polskie władze obiecywały, że szybko Niemców pokonamy. Brytyjski Premier mówił o „pocie, krwi i łzach”. Starego Winstona, media w dzisiejszej Polsce by zjadły: bo pijak, (a to wiadomo, ze i złodziej, bo każdy pijak to złodziej), bo zmieniał przynależności partyjne, bo nie dotrzymywał słowa, bo popełniał wiele błędów (ten najsłynniejszy to Galipoli), ale to był człowiek charakteru. Wytrwały, uparty, silny. Nie obejdzie się bez frazesu na koniec, ale Polska naprawdę potrzebuje ludzi charakteru, a nie dobrze wykształconej bezcharakteru masy.
Inne tematy w dziale Polityka
