Tu nie ma takiej możliwości

  Tu nie ma takiej możliwości, by proste, proste było, a sprawiedliwe, sprawiedliwe.

  Tu i nie tylko tu przykład z góry idzie, z premiera kolejnego lub poprzedniego na wyborcę, a z ojca na dzieci i nie tylko jego. A sąsiad też swoje przykłady dołoży.

  Tu i często tu, opowieści i plany z rzeczywistością nic nie mają wspólnego. Słowa słowami pozostaną, a papier bardzo cierpliwy będzie i tani.

  Tu rzeczywistość wirtualnie-prawna sobie, a realia sobie. Tu i na co dzień naprawdę jedno, a w papierach drugie, gdy w mowie trzecie, a w umysłach czwarte.

  Tu, co tak typowe dla krajów świata trzeciego, tu standard jest trudno osiągalny, a jeśli zaistnieje gdzieś jakaś jego niewielka enklawa, w której, ułudnie i na chwilę ów standard zafunkcjonuje, to koszty jego są ogromne. I zawsze wielokrotnie wyższe od miejsc, gdzie normę stanowi powszechną. Ale już i tuż za bramą owej, więc nieprawdziwej, enklawy droga wyboista, błota pełna, w tym i werbalnego przede wszystkim. Tu rzeczywistość codzienna w trampkach i w dresie się wyrażająca, często świeżo z klęcznika podniesiona.

  Tu, powszechna gdzie indziej norma, tu jest zazwyczaj niezrozumiała, więc niepotrzebna. Wiedza o jej istnieniu i popularności nieznana, niepopularna, dążenie do niej niezrozumiałe, a zwolennicy jej w absolutnej mniejszości. Słowem dziwacy i marzyciele. Niepoprawni i nieuleczalnie naiwni.

  Tu awantura codzienna i nieodpowiedzialność głośna modelem powszechnym i preferowanym jest chętnie. A przykład idzie z góry, jeden drugiego goni, chętnych do artykułowania wielu. Chór ich głośny jak zawsze nic nie ma do powiedzenia.

  A nad kotłem krajowym raz tu, a raz tam, ale gapiów zawsze tłumy nierozumne swe oczy wytrzeszczają, w komentarzach się pustych i niewybrednych prześcigając. Standard to nowy, coraz bardziej popularny tworzy, o istnieniu innych nie wie, wiedzieć nie chce.

  Tu nie ma takiej możliwości, by mogło być inaczej.

A czas płynie. Tu też.