Mądra notka, ale nie mam pomysłu na tytuł

Pewien wielki władca rzekł do swojego syna na pożegnanie, gdy ten wyjeżdżał objąć we władanie jedną z państwowych prowincji:

„Największym bogactwem świata jest rozum.

Największą biedą zaś – głupota.

Najbardziej powinieneś bać się samouwielbienia,

A najbardziej szczycić się – dobrym charakterem.

Wystrzegaj się przyjaźni z głupcami,

bo więcej przyniosą ci szkód niż pożytku.

Omijaj skąpców,

bo będą siedzieć, zamiast ci śpieszyć z pomocą wtedy,

gdy będziesz ich najbardziej potrzebował.

Unikaj też ludzi podłych,

bo sprzedadzą cię przy pierwszej okazji.

I strzeż się kłamców, którzy są jak miraż,

udają, że to co dalekie – jest ci bliskie,

a to co bliskie – oddalają od ciebie.” *

 

Dlaczego zatem tacy ludzie byli najbliższym otoczeniem władcy? Dlaczego powierzał im najwyższe stanowiska pałacowe i rządowe? Dlaczego ufał im, kochał, współpracował z nimi i doprowadził państwo do rozkwitu? Dlaczego nie stosował się do swoich rad?

Mam pewne wnioski po przemyśleniach. Ale może zainteresowani Goście mają ciekawsze?

 

*Cytat zaczerpnięty z serialu historycznego Wspaniałe Stulecie, a wypowiedział te słowa sułtan Sulejman Wspaniały do najstarszego syna Mustafy.