W poprzedniej notce, w sobotę, próbowałem zwrócić uwagę na konieczną zmianę stylu życia, jaki zapanował w świecie postchrześcijańskim. Bo wirus z Wuhan rozprzestrzenił się tam, gdzie zapanował ład społeczny, apoteozujący człowieka oświeconego. Człowieka, który nie potrzebuje już rodziny i ograniczających go moralizatorów. Człowiek ten ma przecież system ubezpieczeń społecznych i zdrowotnych, ma prawa obywatelskie i tabuny prawników, którzy za niewielką, wymuszoną konkurencją, opłatą te prawa dla niego wyegzekwują. Nieopatrznie napomknąłem tam jednak o pochodzie antycovidowców i na forum dyskusyjne zbiegła się sfora ich wyznawców. Tymczasem cztery dni później, w środę, na porannej Mszy św. usłyszałem takie słowa w czytaniach dnia, że muszę poczynić to dopowiedzenie.
Najwyraźniej sposób naszego zachowania wobec pandemii określają słowa św. Pawła z Listu do Galatów (Ga 5, 18-25)
Bracia: Jeśli pozwolicie się prowadzić duchowi, nie będziecie podlegać Prawu. Jest zaś rzeczą wiadomą, jakie uczynki rodzą się z ciała: nierząd, nieczystość, wyuzdanie, bałwochwalstwo, czary, nienawiść, spory, zawiść, gniewy, pogoń za zaszczytami, niezgoda, rozłamy, zazdrość, pijaństwo, hulanki i tym podobne. Co do nich zapowiadam wam, jak to już zapowiedziałem: ci, którzy się takich rzeczy dopuszczają, królestwa Bożego nie odziedziczą. Owocem zaś Ducha jest: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie. Przeciw takim cnotom nie ma Prawa. A ci, którzy należą do Chrystusa Jezusa, ukrzyżowali ciało swoje z jego namiętnościami i pożądaniami. Mając życie od Ducha, do Ducha się też stosujmy.
Psalm (Ps 1, 1-2. 3. 4 i 6) i Ewangelia (Łk 11, 42-46) jeszcze bardziej to podkreślają, ale to już sami odszukajcie w przywołanym powyżej linku.
Dołożył nam ten wirus do myślenia. Często deklarujemy, że po nim ten świat będzie już inny. Ponad pół roku modlimy się o ustanie pandemii, ale czy jesteśmy gotowi odstąpić od nagminnych grzechów naszej, wyzwolonej z chrześcijaństwa, cywilizacji?
