Chcemy tego co jest tłem.
Rzeczy, które pragniemy, bo pragną ich wszyscy są wymysłami wykreowanymi radiem i telewizją.
To do czego dążymy na prawdę jest naszą podświadomością idącą w kierunku nieukazanego celu.
Często wierzymy, zbyt często się łudzimy, że się uda.
Jeszcze trzy dekady wstecz Lato był idolem.
Dziś jest palantem noszonym na rękach ludzi pragnących jego dymisji.
Celebryci umierają, bo wybija im dwudziesty siódmy rok życia, a wskaźnik rozwodów przerasta liczbę szczęśliwych małżeństw.
Brakuje nam polotu i finezji, a miasta przepełnione kolorowymi ludźmi są wesołe tylko dlatego, że UEFA zasponsorowało nam zachodnie życie.
Mamy na siłę zawyżone ceny, dwa razy oglądamy wydaną złotówkę, jesteśmy skąpi, ślizgamy się na czyiś wytartych już od znajomości pośladkach.
Chcielibyśmy żyć w "tamtych czasach" nie rozumiejąc przy tym, że obecnie żyjąc kreujemy te upragnione dla naszych dzieci "tu i teraz".
Na randki spotykamy się wieczorami, wierząc, że źrenice partnera rozszerzają się z zainteresowania.
Próbujemy przeskoczyć chemię udając, że nie umiemy kochać, a z fizycznej biologii próbujemy na siłę stworzyć romans oparty na czymś więcej niż uczulającym zdegenerowane ciała lateksie.
Jesteśmy zachłanni, nienawidzimy Tuska, a idąc do urny, o ile w ogóle idąc, dumnie prezentujemy, że głosowaliśmy na PO.
Wszyscy mówią, że jest tak źle.
Że nie ma dla nas szans, a zabrudzone benzyną powietrze jeszcze bardziej degeneruje nasze szare komórki.
Jesteśmy pokoleniem X, które już dawno powinno obumrzeć.
Lecz nie umiera.
Przecież do końca alfabetu zostały jeszcze dwie literki.
