Trudno mieć wątpliwości, kto tak naprawdę jest autorem konfliktu UE-Polska. Były premier i niedoszły prezydent Donald Tusk bardzo źle zniósł przegraną jego kamaryli w wyborach prezydenckich i parlamentarnych, a że nigdy przegrywać nie umiał, to postawnowił przynajmniej sabotować. Nie mogąc działać jawnie, przynajmniej ośmielał niedobitki pozostałe jeszcze w kraju.
W nieoczekiwany sukurs przyszli mu niemieccy protektorzy, którym polskie sprzeciwy wobec polityki imigracyjnej, Nord Streamu i w ogóle deutchlandyzacji Europy były zupełnie nie w smak. Będąc w Brukseli zaledwie lokajem, mógł jednak Tusk, stymulować i deputowanych PO, i zwykłych urzędników do określonych wypowiedzi i działań, które doskonale współgrały z larum podnoszonym na komendę przez usłużne postreżimowe media. Tzw. polskiej komisarz w Europaeiche Kommission nie trzeba było nawet zachęcać.
Skąd tak silna motywacja Tuska? Z całą pewnością przeraziła go sanacja zapowiadana i wdrażana po trochu przez rząd Beaty Szydło. Audyty, weryfikacje i reorganizacje nawet by go nie obeszły, bo Ewę (niemożliwe, zapomniałem nazwiska byłej premier?, a mniejsza z tym) rzucił już dawno na pożarcie. Najbardziej zmotywowała Tuska realna perspektywa odsłonienia przed światem jego udziału w co ciekawszych aferach, w których sam był umoczony po uszy. Po rozpracowaniu Amber Gold, afery gruntowej i najnowszej inwigilacji dziennikarzy, Tusk nie miałby po co wracać nad Wisłę.
W tej sytuacji najelpszym rozwiązaniem wydała mu się eskalacja konfliktu z polskim rządem, w który po stronie Tuska stanęli kamraci z Europaeiche Kommission i Europaeiche Parlament. To jednak nic Don Tuskowi nie pomoże, bo krzyki Schulza umilkną, a podsłuchiwanie dziennikarzy i tak zostanie wyjaśnione. Tylko że po tym rejwachu będzie to miało wymiar europejski i koledzy Tuska będą mogli w swoich językach przeczytać o tym, jak to Don kazał podkładać podsłuchy i śledzić dziennikarzy. I wtedy wojna polsko-tuska znajdzie swój ostateczny finał.
